Male ward en Safari!!

Zo zeg, wat is iedereen super goed bezig met geld geven! Jullie zijn geweldig!! m.a.w het gaat goed dus met het geld, vrijdag als het goed is (maar tja het blijft afrika) met een mannetje uit het ziekenhuis naar Kampala om 14 goede matrassen en matrashoezen te laten maken. Super, iedereen bedankt namens de kindjes die ze in de toekomst nodig hebben!

Deze week stond ik op de 'male ward' mijn laatste ward (niet laatste week) Maar de meer wards zijn er niet, alleen verloskunde, maar daar mag je helaas alleen heen met verloskundige training. (hoe wel dat misschien wel goed is na die keizersnee dat ik dat niet zie, anders wil ik echt nooit meer kinderen) ;)

Male ward dus! Maandag begonnen, er was een arts (dr Irene) die veel uitlegde en lied zien, Tijdens de artsrondes kon ik gelukkig wel veel doen. Na de artsronde 'treatment' gegeven. (dat wil zeggen, medicijnen injecteren en infuzen opnieuw ophangen) Wat me opviel bij Male ward dat er veel gevallen van geweld liggen, veel (dronken) na vechtpartij, een zelfs door een poging tot moord. Male ward ligt wel vol, maar is een vrij rustige afdeling. Na treatment (halverwege de middag) ben ik naar huis gegaan, daar er niets meer te doen was.

Dinsdag bestond vooral uit wachten! De verpleegkundigen op male ward spreken slechter engels, en er is gewoon niet zoveel te doen. Toen ik om half 12 nog zat te wachten ben ik maar terug gegaan naar O.P.D (waar ik de week er voor was) om te vragen of ze daar nog wat leuks te doen hadden en om een praatje te maken met Jana (de duitse vrijwilligster) en de aardige verpleegkundigen daar. Helaas ook daar weinig te doen. Rede: De mensen in de dorpen hebben nu door waarmee het ziekenhuis de malaria bestrijd, dus heeft hun kind dit, halen ze dit medicijn, maar helaas weten ze niet wat de juiste dosis is, dus overdoseren, of onderdoseren ze de kinderen, wat tot gevolg heeft dat het over een paar dagen wel weer druk is in O.P.D...
Terug in Male ward treatment gegeven en daarna mocht ik weer wachten, daar had ik weinig zin in, dus ben weer bij O.P.D gaan rondscharrelen :P
Het wachten is iets heel Afrikaans, als je iets nog niet hoeft te doen, of niets hebt te doen dan ga je wachten. Het is voor hun moeilijk om alvast voor te werken voor de volgende dag, of om een extra klusje te doen. Dit is iets wat niet echt in de cultuur voorkomt, dus gaan ze wachten. Dit vind ik wel steeds moeilijker worden, vandaar dat ik deze week veel in O.P.D te vinden was ;)

Na 2 dagen Male ward vond ik het eigenlijk leuker om weer op woensdag naar de diabeters kliniek te gaan. (die in O.P.D van vorige week)Jana wilde er ook heen, dus we zijn samen gegaan. Als je aankomt geven de patienten hun eigen schriftje met file nummer er op aan je, dan zoek je het file nummer er bij en leg je ze klaar voor de arts. Omdat alle files (we zitten nu op 310) door elkaar liggen hebben Jana en ik besloten hier eens wat orde in te maken, zodat het zoeken de volgende keer veel minder tijd kost en een stuk efficienter gaat. Van de patienten de bloeddruk opgenomen, geregistreerd en het over de verschillen tussen Nederland en Oeganda gehad. Hier komen de diabetes patienten bijvoorbeeld 1x in de maand, dan worden ze bloedsuiker geprikt, en daar word de medicatie op aangepast. Heel anders dan in NL waar ieder zijn eigen bloedsuikermeter heeft en elke dag zichzelf prikt. Toch heb ik het idee dat van alle klinieken hier de diabetes kliniek niet heel gek funcioneerd voor het weinige wat ze ter beschikking hebben. De verpleegkundige die hier werkt legt veel uit en leert de patienten de goede dingen aan.

Jana zit al een jaar in Oeganda, en heeft verschillende projecten gedaan, 1 daarvan is womens group, daar geeft ze vrouwen uit dorpen, die 'kruidenvrouwtjes' zijn les in medische dingen. (bijv. over diabetes) deze vrouwen nemen dit mee naar hun dorp en kunnen hier ook echt wat mee. Dit leek mij super leuk om eens te zien, dus ik zou met haar mee gaan. Helaas kreeg ik die ochtend een smsje dat ze niet ging omdat ze ziek was.
Ik ben weer naar Kawolo gegaan, laatste dagje male ward! Want morgen op safari! :D
Male ward was hetzelfde als de hele week, we hebben er zelfs anderhalf uur over gedaan om (met zijn vieren!!) 8 patienten medicatie te geven. De verpleegkundigen vinden namelijk dat ze heel hard moeten werken, dus doen ze alles een tandje langzamer. Dit is af en toe best frustrerend, als je weet dat het zoveel sneller en efficienter kan.
S middags even bij O.P.D gesnuffeld, of ik daar nog wat kon doen, ja ik mocht wel een injectie geven. Joepie! wat te doen! haha Een van mijn favoriete verpleegkundige lag op bed te slapen, maar werd wakker van mijn stem, of ze me moest helpen? Nee hoor, als je moe bent, blijf dan maar liggen! (ze is dus doorgeslapen) Daarna naar huis, om tas voor het weekend te pakken!

Vrijdag werden we om 8 uur door Paul de chauffeur opgehaald. We zouden dit weekend op safari gaan, met 9 meiden; Amber, Annemie, Emmily, Tine, Carolien en Jolijn uit belgie, en Willemijne, Saskia en ik uit NL.
Na een paar uur rijden kwamen we in het Rhino sactuary. Door de oorlog zijn alle Rhino's uitgestorven (lees afgeslacht) in Oeganda. Nu proberen ze ze weer in het wilt te introduceren. Dit is een park van 70 km en ze hebben nu 10 Rhino's. Als er 30 zijn gaan ze ze in de wildparken uitzetten. We konden te voet verder en hebben een Rhino mama en 'kind' (ze was al vrij groot) :P gezien. Toch wel weer heel indrukwekkend hoor van zo dicht bij! Wat een ernorme beesten als ze volwassen zijn! Gelukkig vond mama Rhino het te warm om ons intressant te vinden, dus konden we rustig van alle kanten foto's maken en bekijken.
Daarna terug naar het verzamel punt en daar gelunched. Smiddags door gereden naar de womensvillage. Hier sliepen we in banda's en s avonds kregen we locaal voedsel, meer matoke en bonen! Haha (de artsmeiden eten dit al elke dag in het ziekenhuis) Daarna nog wat kaartspelletjes gedaan en vrij vroeg naar bed. Annemie, Amber en ik sliepen in 1 banda. Alles was zeer vredig tot ik naar de wc moest! stond midden in de tuin toen ik belaagd werd door vanalles wat gruwelijk prikte! Overal zaten mieren! ja, mieren! wat een rot beesten zeg! kreeg ze ook niet meer van me af, dus eerst flink rond gesprongen in een poging ze er af te krijgen en toen terug de banda in, zodat er niet meer op me konden komen. Er zijn hier ook kogelmieren, en die hebben een soort tang als bek, en die laten dus mooi niet los he als ze je te pakken hebben! had er zelfs eentje onthoofd en die hing nog aan mijn been zonder los te laten. Terug in bed bleef alles kriebelen en af en toe vloog er weer een mier uit bed. 'gelukkig' :S had Amber het zelfde probleem, dus helaas niet zoveel geslapen die nacht.
De volgende dag bleek dat iedereen last had van die mieren!

In de ochtend een village walk gedaan, langs huisjes, zoals je je afrika voorsteld, bruine modder muren en rieten dak. Bij een oud mannetje stopte we en hij vertelde het verhaal hoe ze vroeger in de dorpen een vrouw zochten. Het was heel intressant om te zien en te horen!

Daarna het park in! Yeh! we werden meteen al getracteerd op bavianen! Eerst naar de Murchison falls, ernorme indrukwekkende watervallen! echt heel mooi om te zien! S middags een boottocht over de Nijl. Waarbij we super veel dieren hebben gezien; kuddes olifanten, hippo's en krokodillen! Ook heel wat hertjes en vogels. We hadden ook nog eens geluk met het weer, dus een super dagje!
Die avond hoorde we dat we in tenten zouden slapen, een beetje vrezend voor weer een mieren aanval wisten we niet of dat goed zou zijn. Tot we bij Fort Murchison aankwamen, een echt fort wat nog in aanbouw is, met hele luxe tenten met echte bedden er in. Alles zag er heel mooi uit, en we kregen zelfs een 4 gangen diner! Met een TOETJE! :D
Daarna te bed, want de wekker ging weer om 5 uur!

Zondag vroeg op dus, maar voor een goede reden; safari! het dak van het busje ging er af, zodat we konden staan en naar buiten kijken. We hebben super veel gezien, giraffen, olifanten, nijlpaarden, allerlei antilopen, een uil, buffels en nog veel meer. Helaas geen leeuw gezien, maar ja je kan niet alles hebben he.
Na de prachtige safari weer op naar Mukono, wat nog ongeveer 6 uur rijden was.
Wat ook wel grappig was, dat er steeds meer van het busje kapot ging! We begonnen met een heel busjes, maar kwamen aan met 2 stoelen die los hingen, de achterklep die met touw vast zat en de hele achterkant was oranje! Het was zelfs zo erg dat de achterste plaatsen zich bij heuvel op vast hielden aan het plafond, omdat ze anders bang waren door de achter klep te vallen! haha hoezo echt afrikaans? :P
Al met al een heerlijk weekend dus! Hoop dat ik van de week nog wat foto's kan plaatsen!

Iedereen nog maals super bedankt voor alle bijdrages die ik krijg, ik hou jullie op de hoogte hoe het gaat!

Groetjes Emma