Er waren eens...

6 Mzungus op zoek naar een weeshuis, Ze reden door dorpjes, door sugar canes, over dirt roads, over heuvels en dalen, maar konden het maar niet vinden! Gelukkig was de plaatselijke bevolking erg behulpzaam, dus elke keer als ze de weg vroegen zeiden ze ' ja ja die kant op!' en wezen bevestigend de kant op die de mzungu's al opgingen... Hongerig, verdwaald en in de stort regen vroegen de mzungu's zich af waarom ze dit ook al weer deden...
word vervolgd ;)


Deze week mocht ik naar Peadiatrics, de kinderafdeling van het ziekenhuis, weer heel veel gezien en geleerd deze week!

Maandag ochtend eerst naar de hoofdzuster geweest om te vragen waar ik heen moest. (ze zou een rotatie schema maken voor me, maar dat was er nog niet) Als ik peadiatrics leuk vond mocht ik daar heen, nou ik vind het prima! Op de afdeling kennis gemaakt met Jane, de nurse met wie ik zou meelopen. In tegenstelling tot de female ward legde Jane wel heel veel dingen uit, sprak goed (en verstaanbaar) engels en kon antwoord geven op mijn vragen, alle verpleegkunigen spraken hier beter engels trouwens! Er hing een goede sfeer, wat wel heel fijn was!
Bij de kinderafdeling komen de kinderen binnen, we nemen ze op, wegen ze, tempen ze en sturen ze door naar de ' examination room' waar ze standaard een infuus krijgen (en dat is geen kinderinfuus, maar gewoon een volwassenen) en hun eerste medicatie, bijna alle kindjes hebben malaria, dus bijna altijd Quinnine (drugs tegen malaria) en 1 of meerdere antibiotica en/of een infuus. Malaria is goed te behandelen, als de kinderen op tijd in het ziekenhuis zijn, zo niet hebben ze vaak er bloedarmoede bij, of longontsteking. Ook zijn er wel een aantal HIV kindjes, of kindjes die met HIV/AIDS in aanraking zijn gekomen, en waarvan je niet weet of ze het hebben.

Maandag was het heel druk, heb voornamelijk in de examination room gestaan, om medicatie en infusen klaar te maken en de benodigdheden bij te vullen. Jane heeft me ondertussen veel uitgelegd. Er werd een kindje binnen gebracht dat net een chineesje leek, hij had zoveel bloedarmoede dat dus zijn hele lichaam van kleur veranderd was. Gelukkig was er deze week wel bloed en konden we een bloedtransfusie geven! Die dag in totaal 18 kinderen opgenomen en 19 ontslagen. Er zijn op zaal 26 bedjes (sommige met matras) en regelmatig zijn er 40 kinderen op zaal. Het ziekenhuis is in 1968 gebouwd, en sinds die tijd zijn de bedjes en matrassen die er zijn nog niet vervangen, daar is geen geld voor. Als je de zaal binnenkomt heb je dan ook het gevoel dat je tegen een wal van bacterien aanloopt, en een urine lucht. (blijft lekker in die matrassen hangen) en ouders hebben geen geld voor luiers, dus als ze wat hebben, gewoon wat lappen.
Maandag ben ik met Jane naar huis gegaan (zij neemt de matatu (Taxi) naar Kampala, ik naar Mukono, das dezelfde, alleen reist zij verder. Wel een goed gesprek met haar gehad, over Oeganda, de regering en het ziekenhuis.

Dinsdag was het zo mogelijk nog drukker op de afdeling! Er was 1 verpleegkundige, (jane, die als enige wel gewoon om 8 uur komt) en een leerling. (normaal, 3 verpleegkunigen en 2 leerlingen ongeveer) waar de rest was??? geen zin, geen tijd, ziek, iets beters te doen? ik kreeg er niet echt een goed antwoord op. Omdat we met zo weinig waren was het super druk, alle opnames gedaan en de meeste tijd in de examination room geweest. Vandaag was ook de Quinnine op (malaria medicijn) de regering betaald er zoveel voor het ziekenhuis, is het op, is het op, en moeten ouders het zelf maar gaan halen. (volgens mij 2000 shilling per amul, dus rond de 40 cent) Als ouders het niet kunnen kopen dan hebben ze pech. Het is dus lekker onhandig als kinderen bij ons worden opgenomen, krijgen ze wel een infuus, maar daarna moeten ouders nog even de medicatie gaan halen, en komen ze weer terug met het kind) Ook was deze dag het water er weer af.
In Nederland kunnen/ mogen de meeste verpleegkundigen geen infuus naalden in brengen, hier leren ze het het eerste semester van de opleiding al, als ik dan ook zeg dat het in NL niet normaal is dat verpleegkundige dat doen, dan kijken ze me heel raar aan! Vandaag moest ik dan ook mijn eerste infuus inbrengen van Jane! het was half gelukt, zat wel in een ader, maar was er ook aan de andere kant weer uit gekomen... oeps! Voelde me wel een beetje heel erg schuldig dat ik zit te oefenen op kinderen, en ze pijn doe. Maarja, het infuus moet er toch in, en zoals ze in afrika zeggen, zonder pijn geen leven. (gelukkig beginnen alle kinderen ook luidruchtig te schreeuwen als anderen ze een infuus geven, of behandelen)
Wel een heftig dagje!

Woensdag waren er gelukkig wat meer verpleegkundigen, ook heeft deze zaal wel een arts en 2 in opleiding. We hebben een vrouw als arts, wat ik wel cool vind in Oeganda! De gene in opleiding zijn wel mannen. Deze dag heb ik met Olivia (leerling) de artsen visite gedaan. Een ding is toch echt het zelfde als in Nl, die artsen handschriften zijn niet te lezen! Bij artsenvisite, komt iedereen naar de tafel waar wij achter zitten, iedereen krijgt zijn/haar dossier en wacht netjes tot de arts tijd heeft voor ze. (dat kan rustig anderhalf uur duren)
Vervolgens schreef ik in het 'ward book' op per kind wat de bedoeling was wat we gingen doen, vervolg behandeling of ontslag. Dat was wel leuk om te doen! We hebben echt super veel kinderen ontslagen, maar ook veel weer opgenomen.

Donderdag een 'vrije' dag, we (roelf en danielle, van het guesthouse, Nicole, zus van Danielle, Willemijne en Saskia, de medicijn studenten en ik) zouden namelijk naar Nkokonjeru gaan, waar een soort weeshuis word gerunt door 4 nonnen, (met 86 inwoners) en waar ze gehandicapt (lichamelijk en/of verstandelijk) worden opgevangen, ook 'gewone' weesjes en ouderen die geen thuis meer hebben. Het zou dus een uurtje duren, nou je raad het al... 3 uur later waren we er nog niet! via allerlei dorpjes over dirt wegen en door sugar cane plantages probeerden we de weg te vinden. En elke keer weer aan de locals vragen 'nkokonjeru'? en elke keer zeiden ze dat we op de goede weg waren, en elke keer was het vlak bij, dus als we vroegen hoe ver nog, nou nog ongeveer 5 minuten! (2 uur later...) Op een gegeven moment was er voor ons een matatu (taxi) vast komen te zitten en een gewone auto die er naast stond, we konden er dus niet langs, Ze zijn een half uur bezig geweest om die matatu uit de bosjes te krijgen, en uiteindelijk stond hij scheef op de weg, maar hij deed het nog! Hehe, we konden er langs! Ondertussen waren we het wel een beetje zat dat we al ruim 2 uur onder weg waren, dus zaten we er over te denken om om te keren, toen kwamen we een busje tegen met op zijn vooruit 'never give up' dus tja dan moet je wel door he ;)
Alle kinderen langs de weg zijn ook heel grappig, zodra ze door hebben dat er mzungu's rijden, gaan ze springen, zwaaien en 'mzungu mzungu' roepen. Echt heel enthousiast ook! (het is gewoon apies kijken voor hun denk ik!)
Na heel wat keren de weg vragen hadden we het dan toch eindelijk gevonden! Hongerig kwamen we de auto uit, waar het bord 'disabillity is not inabillity' ons verwelkomde. Ze lieten ons het hele complex zien, wat nog best groot was! Ze doen er erg goede dingen, de gehandicapte mensen leren hier een vak (bijv. schoenen maken, en de meiden leren met naaimachines werken) De kinderen die het kunnen gaan in het dorp naar school. Ook hebben ze iemand die wat fysiotherapie geeft, (of een soort spel therapie) in een apart zaaltje, hier stond ook het doel van ieder kind opgeschreven, wel echt goede doelen ook! echt persoonlijk op toepassing op het kind. De kinderen hadden oude gammele rolstoelen, die vaak niet pasten, en we zagen er zelfs een met een gewone plastic witte stoel waar wat wielen onder gezet waren en waarmee hij zich kon voortbewegen. De slaapzalen waren vol, maar goed voorzien van malaria netten, en ieder een eigen bedje. De nonnen doen heel veel goede dingen hier.
In het vliegtuig van Cairns naar Melbourne had ik van een stuwardes allemaal quantas tekenboekjes gekregen, die had ik bedacht, zijn mooi voor de kinderen van dit weeshuis. Danielle, roelf en Nicole hadden allemaal kleren mee voor de kinderen, dus alles afgegeven en in ruil daarvoor vroegen de nonnen ons in huis en kregen we fruit.
Ook hebben ze het project 'bake for live' wat NLs is. Er is een bakkerij op het terrein waar ze (heerijk) brood bakken! dit word verkocht en het geld gaat naar het weeshuis. Ook de bakkerij bekeken, en omdat we nogal hongerig waren ook wat brood en bolletjes gekocht voor onderweg. Heerlijk!!! Volgens mij gaan we dit brood vaker krijgen, want ze leveren ook in Mukono ;)
De terug weg kon gelukkig sneller, dus met 45 minutjes weer thuis!

Vrijdag een kort dagje kinderafdeling. smiddags zouden we (Willemijne, Saskia, Bas en ik) naar Kampala gaan, dus tot 1 uur gewerk. Woensdag kwam er een kindje binnen dat super mager was, maar met heel bol buikje. Infus in zijn nekje geplaatst want er was geen andere manier. Het ging niet zo goed met het kindje, want op een gegeven moment kwam zijn moeder met hem aan en hebben ze hem half gereanimeerd en weer infuus gegeven. Toen ben ik maar even weg gegaan, dat hoef ik toch niet te zien. Later zag ik dat hij nog wel leefde, maar de vraag is voor hoelang...

Om 1 uur weg gegaan, en spullen gepakt voor Kampala, Kampala is de hoofdstad van Oeganda. We hadden een hostel met warme douche! haha heerlijk om naar uit te kijken! We doen nu veel met de boda boda (brommer) begin er nu ook aan te wennen om er met zijn 2en op te zitten, en zelfs met zijn 3 en! (dus met chauffeur 4) beetje krap, maar wel lekker warm! S avonds zijn we uit geweest in de stad. een 'mzungu' club, met dus veel blanken van allerlei nationaliteiten, ook veel Nederlanders!
Wel gezellig, rond 5 uur waren we thuis. Net toen we sliepen bedacht iemand dat het wel leuk was om even flink over zijn nek te gaan naast ons (in de dorm) Even dachten we dat het Bas was, maar gelukkig hoorden we de volgende dag van niet!

Zaterdag waren we allemaal een beetje brak, en het hoosde van de regen, dus smorgens niet zo veel gedaan. Smiddags nog even naar een overdekt winkelcentrum (erg westers)geweest en daarna uit eten bij de indier. Erg lekker en gezellig!
Vanmorgen met de boda boda naar het Victoria meer gereden, maar niet super veel te zien, dus weer terug naar Mukono gegaan.

Zo het is weer een lekker lang verslag geworden, hopelijk verveeld het niet!

Het leven begint al aardig te wennen hier! De cultuur verschillen zijn er nog steeds, die worden wel heel duidelijk in het ziekenhuis. Zeker omdat alles zo oud is, of er gewoon niet is, zoals zuurstof, een babytje had zuurstof nodig, dat is er dan voor 1 nacht, dan is het op, en hier is op=op dus dan is het er ook echt niet meer. Een zuurstof consentrator is te duur, dus alles gaat nog met flessen. Wat ook lastig is dat iedereen zich er gewoon bij neer legt dat het er dan ook niet is, niemand doet er iets aan. Wat me ook verbaast dat in Nl als je een ziek kind hebt, en je word pas na een paar uur geholpen (of een dag wachten) ga je er toch echt wel stennis schoppen. Ook met die infusen inbrengen, 9 van de 10 keer moet dat toch echt een paar keer overnieuw voordat het infuus goed zit, en ik denk elke keer weer 'moet je eens in Nl proberen, denk dat alle ouders echt boos worden en vragen om iemand die in een keer goed kan prikken'
Hier zijn ze gewoon blij met wat er is, want dat is meer dan dat ze zelf kunnen bieden. (en er is schrijnend weinig)

sola bulongi!