Feest?!? 1

Deze week weer erg veel meegemaakt, voornamelijk het weekend springt
eruit! (een weekend waar we ons al weken op verheugden want we zouden
naar Kampala gaan en pizza met kaas eten!) Het liep wat anders, maar
het weekend was er niet minder indrukwekkend om.

Maandag met Amber naar Acheru gegaan. Eenmaal daar voornamelijk
gekletst, want er waren geen patienten. De meeste patienten komen
later in de middag en is het slecht weer komen ze vaak helemaal niet.
(als je een hele afstand op een boda moet word je daar ook niet blij
van!) We zijn maandag ochtend trouwens eerst naar de fietsenwinkel
geweest om eens te kijken of ze kleine binnenbanden hebben, zodat we
de rolstoelbanden konden maken. Ze hadden wel grote binnenbanden maar niet de gene die wij moesten. In Acheru maar een lopen rommelen door de rolstoelen om te kijken of er nog binnenbanden waren die we konden maken.

Dinsdag hebben we de binnenband die we gevonden hadden laten maken bij de fietsenmaker. Dinsdag waren er wat meer patientjes. o.a eentje met c.p, nog een babyte. Het was heel intressant om te zien wat ze
probeerden haar aan te leren. Toen ze voor het eerst kwam kon ze nog
niet op haar benen staan. Dat ging nu al een stuk beter! Nu proberen
ze dat ze haar hoofdje beter naar links en rechts kan draaien. Wij
zouden daar allerlei speelgoed en afleidingsmateriaal voor gebruiken.
Hier is dat niet, dus gebruikt Paul zijn gezicht door gekke bekken te
trekken! En dat werkt dus net zo goed! ;) Ook hier zit weer een
schrijnend verhaal achter, omdat het kindje gehandicapt is is de
moeder verlaten door haar man. Dat ze thuis nog 6 kinderen heeft
zitten maakt dan niet uit. Dus veel tijd heeft ze niet om met de baby
te oefenen om haar sterker te maken. Haar voordeel is, dat ze in ieder
geval nog naar Acheru komt. Het is niet veel, maar ze bieden haar hier
ook psychisch hulp om zich tegen de (ver)oordelen van het dorp te
verzetten.

Op woensdag stonden we net met onze gemaakte binnenband in de afval
container toen we gebeld werden door Chris. Chris is een man die bij
Noah's ark werkt, een project voor weeskinderen wat op weg naar Acheru ligt. Van de week logerde er een gezin bij ons in het guesthouse, die hij weer kende en zodoende kwam zijn gezin bij ons op bezoek. Dus via via had hij gehoord dat we wilden proberen om de rolstoelen te maken.
Chris wilde ons wel helpen, en daar waren we heel blij mee! Tegen de
middag kwam hij, eerst even een gesprekje met Paul en op naar de
rolstoelen. Eerst de rolstoelen die er nog enigzinds redbaar uitzagen
uit de container gegooit en de banden opgepompt, of er nieuwe
binnenbanden in gezet. Na de lunch doken we nog weer even de container in en vonden we nieuwe buggy's! Ze zaten zelfs nog ingepakt. Die er dus ook maar uitgehaald en in elkaar gezet. (hier gebruikt niemand
buggy's dus zonder gebruiksaanwijzing is het voor de oegandesen heel
moeilijk om suks in elkaar te zetten, en ik geef ze bijna geen
ongelijk, want het koste ons ook heel wat moeite!) UIteindelijk 3
rolstoelen gerepareerd en 4 buggy's in elkaar gezet/gemaakt. Wij waren
trots op onszelf! (en voornamelijk op Chris want zonder zijn hulp was
het ons waarschijnlijk niet gelukt!) Ook de kinderen waren erg blij,
vele waren al eens komen kijken wat die gekke mzungu's nu weer aan het
doen waren en toen de rolstoelen klaar waren wilden ze er natuurlijk
allemaal inzitten! (ooit een 12 jarige in een buggy gezien? hij vond
het geweldig!)

Donderdag was helaas Amber haar laatste dagje in Acheru. s morgens
moest ze nog even naar het ziekenhuis in Mukono waar wat kennisen van
kennisen waren. Dus ik had mooi de tijd om mijn vorige blog te
schrijven ;) We waren vrij laat in Acheru, omdat we nog wat
kadotjes/speelgoed wilde kopen voor de kinderen en ook alvast wat voor
zaterdag als we naar de kinder gevangenis gaan (dat komt later) ;)

En toen was het tijd voor ons weekendje waar we al zolang naar uit
keken! ik denk dat we dit weekend al een maand ofzo aan het plannen
zijn. Eerst met zijn 3 en (Annemie, Amber en ik) en er komen steeds
meer mensen bij. Hartstikke gezellig met zoveel! Uiteindelijk zijn we
vrijdag met zijn 6en vertrokken; Mario en Marleen zijn weer terug van
het reizen, waren nog een dagje bij ons en gingen mee naar Kampala, en
Judith ging ook mee. We logerden in Red Chilli's hostel. Op vrijdag is
er een speciale crafts market in Kampala. Een goede reden om eens
flink souvenirs te shoppen! ;) Na ruim 4 uur waren wij nog lang niet
klaar, maar de markt wel! haha tijd om te stoppen dus! S avonds
heerlijk aan de pizza bij Red Chilli's omdat we hier al weken naar
uitkeken vonden we het prima om 2 dagen achter elkaar pizza te eten
(het was de bedoeling om zaterdag naar een goed italiaans restaurant
te gaan en daar 4 kazen pizza te eten!)
En hup vroeg naar bed, want zaterdag zou de wekker weer vroeg gaan...

Om 6 uur opgestaan en naar het afgesproken punt gelopen om Roelf en
Danielle te ontmoeten. Zij kwamen uit Mukono met de auto en zouden ons
ophalen om mee te gaan naar de enige in de wereld; een
kindergevangenis: kampringisa. Niet echt een uitje dus. Wat we er van hoorden leek het ons een hele ervaring (al dan niet goed of slecht) om dit eens te zien. We waren met 6: Roelf en Danielle, Annemie, Judith, Amber en ik.
De kindergevangenis is ooit door de Engelsen opgestart, maar nooit met
het idee als gevangenis. Het was toen voor de straatkinderen en
oorlogskinderen van Kampala, ze werden daar opgevangen er waren social workers en er werd aan hun toekomst gebouwd. Tenminste dat was de opzet. Tot de Engelsen weg gingen en de Oegandezen het in handen kregen. Ze wisten kennelijk niet wat ze er mee moesten dus weegden de straten van Kampala maar schoon van de straatkinderen en stopte ze daar. Zelf noemen ze het een rehabilitatie centrum omdat de kinderenin principe ' niet worden opgesloten' (maar als ze van het terrein afgaan worden ze opgepakt en teruggebracht)
In Kampala staan allerlei reclame borden met ' keep Kampala clean'
eerst waren wij nog heel positief, wat goed dat ze toch nog wat aan
het millieu denken hier! (de gemiddelde Oegandees kan het echt niet
schelen waar hij zijn troep neer gooit, liefst zo makkelijk mogelijk
dus die laten het gewoon achter hun kont vallen) Nu kwamen we achter de echte betekenis van de borden; Keep Kampala clean van de straatkinderen. Die zijn dus het vuil. Vorige week kwam Hillary Clinton op bezoek in Kampala, dat word de stad 'schoongeveegt' van de straatkinderen die dan naar de gevangenis gaan. (nee je mag niet langs start en krijgt geen 20.000, ook krijg je geen eten, geen medische zorg en geen kleding)

Er is een belgisch project; footsteps dat zich sinds 5 jaar inzet voor
het leed van deze kinderen. Het word geleid door Natalie en haar man
en Mariska. We hadden met Natalie afgesproken in Kampala. Omdat niet
zomaar iedereen er heen mag konden we alleen deze zaterdag mee. 1x in
de maand houden zij namelijk 'feest' in de gevangenis. Dan is er
genoeg eten voor iedereen, word er wat medische zorg gegeven en word
er gebeden en spelletjes gedaan. Vandaar dat we alleen deze zaterdag
mee konden. De overheid is de baas van de gevangenis, en als je wat
doet wat hun niet aanstaat, word je zo het land uit geknikkerd.
Er was ook een andere grote groep (2 gezinnen geloof ik) die vanuit de
kerk mee gingen. Bij het afgesproken punt vertelde Natalie de opzet
van hun project, de gevangenis telt ongeveer 400 kinderen. Die worden opgepakt onder het mom 'dieven en prostitues' (ja dat kan een kind van 4!) , en dat er dus omdat Hillary Clinton op bezoek was geweest er deze week 75 nieuwe kinderen bijgekomen zijn. (vele van de karamenjong(?) een nomaden stam uit het noorden) Voordat Natalie dit project opstarte liepen alle kinderen naakt rond, ze mochten geen kleren hebben, de 'eetzaal' was niet herkenbaar, er lag een ruime meter strond van kinderen, koeien en kippen. Als de kinderen al eten kregen werd dat hier bovenop gegooit en moesten ze het maar van de grond (strondlaag) opeten. De kippen en koeien liepen hier ook gewoon tussen rond. Het schrijnende is dat er vaak wel voer voor de kippen werd gehaald, maar niet voor de kinderen.
En waarom de kinderen daar zaten?? Niemand die het weet. Ze hebben
niets strafbaars gedaan. Ze zijn gewoon op de verkeerde tijd op de
verkeerde plaats. Ze zijn niet eens allemaal straatkinderen. Er was
afgelopen week ook een jongen opgepakt in zijn schooluniform die
gewoon ouder heeft en op weg naar school was. Hij weet niet wat hij in
de gevangenis doet, of wat hij fout gedaan heeft, dat weet niemand.
Deze waarom? vraag is dan ook heel moeilijk voor iedereen, helaas kun
je hem niet stellen, als Natalie zich hier mee bezig houd en zich dit
afvraagt (of aan de bewakers/regering vraagt) word ze het land uit
geknikkerd. Wat zij dus proberen te doen is geen oordeel over de
regering te vormen en er zoveel mogelijk voor de kinderen te zijn. Ze
mag 1x per week naar de kinderen toe en 1x per maand is er dus
'feest'. Samen met haar man heeft ze het project 'home' opgezet.
Daarmee proberen ze de ergst beschadigste (of medisch nodige) kinderen
uit de gevangnis te halen bij hun te plaatsen en hun een opleiding te
geven. (school of en beroepsvak) Alle oegandesen kennen deze
gevangenis en gebruiken het als straf voor hun kinderen. (als je niet
oppast ga je daar heen!) Ook zijn er genoeg stiefmoeders die vinden
dat hun stiefkinderen te eigenwijs zijn en die brengen ze daarheen.
(er zit een kindje dat niet in de tuin wilde werken, toen heeft zijn
stiefmoeder hem hier heen gebracht)
Na dit hele verhaal werden er wat vragen vanuit de groep gesteld. Voor
1 vraag van een Nederlands schaamden wij ons dat we Nederlanders
waren; eh ja, waar moeten we voor uit kijken bij die kinderen, moeten
we ze aanraken? want we willen geen diarree krijgen want we moeten
morgen nog op safari! Dan valt je bek toch open. (onze iig wel!)

ivm een te lang verslag hier het eerste deel. Deel 2 komt er achter aan