Matrassen!

Zo het is weer een hele tijd geleden dat er een verhaal was, ben net de hele octend bezig geweest met een verslag van 2 weken, lekker uitgebreid (maar zo lang dat waarschijnlijk niemand het af zou lezen maar goed) wil ik het opslaan, alles weg! dat is *** al de 2de keer deze week dat ik een verslag plaats en alles weg is!! Baal dus als een stekker! Zal dus opnieuw beginnen maar weet niet hoever ik ga komen. (het is dus al de 3de keer dat ik dit verhaal type)

Maandag 23 juli deze week begonnen bij Acheru. Ik ben er met Marleen (NL) heen gegaan. Acheru is een revalidatiecentrum voor kinderen tot 18 jaar. ZE hebben voornamelijk orthopedische problemen. Ze worden ergens anders (corsu) geopereerd. Er is 1 fysiotherapeut, 1 orthopedic officer en 2 verpleegkundigen. Verder ondersteunende medewerkers. De verpleegkundigen doen voornamelijk de wondverzorging, daar de familie er is om de rest wat de kinderen nodig hebben te verzorgen.
die dag heb ik met Diana mee gelopen met de wondverzorging.
Het guesthouse zit lekker vol op het moment, heel gezellig! helaas gaan de 4 belgische meiden vandaag weg, en ook de 3 stagiaires van het guesthouse gaan deze week naar huis. Als afscheid en bbq! Super lekker gegeten en s avonds als afscheid k3 en de kabouterplopdans! Daarna voor het eerst geweerwolft, had al veel over het spel gehoord, maar nu voor het eerst gespeeld, en het is leuk!! :D

Dinsdag werd ik om 9:00 opgehaald door de ambulance chauffeur, we zijn de matrassen op gaan halen! Naar de tailor gereden die ze klaar had staan en hup weer terug naar het ziekenhuis. Daar wilde ze het de volgende dag officieel overdragen dus mocht woensdag weer terug komen.
Roelf, Danielle en de 3 stagiaires. (janine, Angela en Janneke) kwamen s middags naar het ziekenhuis voor een rondleiding. Erg leuk om eens aan anderen te laten zien waar ik nou werk.

woensdag dus de officiele overdracht van de matrassen. Ik zou er precies om 9.00 moeten zijn, dan kon ik daarna nog door naar Acheru. Om 9:00 was ik natuurlijk de enige die er wel al was. Zo tegen 10:00 begonnen. (wat nog best op tijd was voor hun doen) de matrassen moesten officieel aan de kinderafdeling gegeven worden, dus met praatjes van een boardmember van het ziekenhuis en van de directeur. Ik houd er niet zo van, maar ach zij waren er blij mee en ze bedanken iedereen! Dus bij deze vanuit het ziekenhuis; Allen super bedankt voor het geld wat het heeft mogelijk gemaakt dat er nu 22 matrassen met goede hoes zijn!
Na het officiele gedeelte ben ik afscheid gaan nemen langs de wards. Daarna begon het natuurlijk zo te hozen dat ik niet meer weg kon. Gelukkig was Jana er nog, dus besloten dat ik dan wel de hele dag in het ziekenhuis zou blijven!

Donderdag zou ik eerst met Jana naar haar vrouwen les geef groep gaan. Toen er na een uur nog maar 1 vrouw was lieten we het maar voor gezien voor deze week! S middags wel naar Acheru gegaan. Amber (belgie) werkt hier al een aantal weken als fysiotherapeut in opleiding. Samen er heen gegaan. (marleen ging vandaag mee naar Corsu) Ben weer meegelopen met de verpleegkundige en meegeholpen met de wondverzorging. smiddags mee gekeken met het lesgeven. De kwaliteit van het onderwijs valt me nog alles mee! De kinderen zijn allemaal op een ander niveau, dus krijgen zon beetje prive les. Ook wie les wil kan komen, wie niet wil gaat wat anders doen.

Vrijdag zijn we met zijn 3en naar acheru gegaan. Voor Marleen de laatste keer, dus veel fotos gemaakt en meegelopen met de fysiotherapeut (paul) en de orthopedic officer (johnson) Vandaag nog best druk, er waren wat patientjes voor controle en advies. De fysiotherapie hier bestaat voornamelijk uit ingipsen van vervormingen, de ouders willen namelijk zo snel mogelijk resultaat zien!
Het gebeurd hier nog vaak dat de kinderen gezien worden als een straf van god; de vrouw en/of haar familie zou dan iemand vermoord hebben en als straf krijgt ze van god een gehandicapt kindje (down sydnroom, cp kindje, autisme het maakt niet uit) De man vind dan dat dat niet zijn kind kan zijn dus zegt dat zijn vrouw is vreemgegaan en laat haar en zijn kind(eren) achter. Het is dan voor de vrouw heel moeilijk om hulp te zoeken. De kinderen worden vaak niet erkent en ergens weg gestopt. (het is immers een vloek van god, dus medicijnen mogen ze niet dan he)
Amber en ik hebben hier veel gesprekken met Paul en Johnson over gehad, voor ons blijf het bizar! Gelukkig zeggen zij ook dat het stommiteiten zijn. Alleen kunnen ze er helaas weinig aan doen.

Weekend! Annemie en Amber gingen raften in Jinja, en ik kon met hun mee rijden want na 7 maanden weer eens op een paard gezeten! heerlijk! heb het gemist! In 2 uur een mooie tocht langs de Nijl en dorpjes gemaakt. Alle kinderen beginnen te zwaaien en 'mzungu mzungu' te roepen als ze een blanke zien, nou zat ik ook nog op een wit paard dus voelde me net sinterklaas! Alleen de baard nog!

zondag bar weinig gedaan, voornamelijk de films en series op Amber haar laptop ontdekt! Voor de gene die denken, maar je zit in de tropen daar, dus het zal wel mooi weer zijn, zal ik jullie even uit die droom helpen. Het is hier net zo vaak grijs en regenachtig als dat het zonnig is! Als de zon schijnt is het ook meteen lekker warm, maar als het regent, hoost het ook meteen! Zondag dus ook, dus heerlijk film gekeken en onze nieuweverslaving gevoed; namelijk the vampire diarys gekeken!

maandag 30 juli: Zijn Amber en ik vroeg opgestaan om naar Corsu te gaan, dit is een vrij westers ziekenhuis van duitse sponsors. Het is een orthopedisch ziekenhuis waar onze kindjes geopereerd worden, voor consult komen of ter controle komen.
Het was goed om te zien dat het ziekenhuis ook zo kan! alles netjes, de zorg goed (voor zover wij konden beoordelen) en de fysiotherapeut doet volgens Amber min of meer dezelfde oefeningen als in Belgie. Om 11.45 waren we klaar, dus alle ouders en kinderen weer naar het busje. Toen besloten Joyce en Johnson dat we eerst gingen lunchen! Ok prima. Ook hier is het mutoke (die bananne prak) en pocho (lijkt wat op brinta maar dan zonder suiker) dat is opzich wel goed te eten. Bij Acheru eten we de lunch ook mee. (het word als onbeleeft beschoud als we het niet doen) wat tot grote hylariteit word beschoud door het personeel, omdat we zo weinig eten! De pocho en mutote (en vaak bonen en vlees) is echt kracht voer, dus je zit zo vol! Maar hier eten ze echt zo enorm veel, je word er bang van! Bij deze lunch dus hadden ze het zo geregeld dat we met zijn 2en maar voor een lunch hoefden te betalen, want we aten toch zo weinig...
Na de lunch dachten we, oh mooi op tijd thuis! Niet dus! Johnson bedacht ineens dat hij nog even snel wat moest doen... (hij heeft de hele ochtend niets gedaan he!) Ok 3 uur later!! kwam het stoom toch uit onze oren en zijn we die vent gaan zoeken. De oegandeze vermaakten zich kostelijk om ons ongedult, voor hun was het de normaalste zaak van de wereld om 3 uur bij/in een busje te wachten op 1 iemand, maar voor ons was de maat vol! we hebben JOhnson aan zijn nek vel meegesleept het busje in. (en hij schaapachtig lachen, oh willen julile weg dan?) Gelukkig hebben we er ook heel veel lol om kunnen hebben ;) Tja je zit in Afrika of niet he ;)

Die avond hoorden we dat het ebola virus in Oeganda is geconstateerd. 1 geval al in Kampala dat is overleden, verder alleen in het oosten van het land. Ebola is een vrij ernstige ziekte dus we knepen hem wel een beetje! Maar er is nog geen negatief reisadvies, dus voorlopig blijven we hier! MOcht dat veranderen kunnen jullie eerder naar schiphol ;) Ondertussen is het virus onder controle en alleen nog maar in het oosten van het land (ver hier van daan!)

Dinsdag voelde ik me niet zo lekker (nee geen ebola!) dus dagje thuis gebleven.

Woensdag weer gewoon naar Acheru gegaan met Amber.We hebben nu een vast boda boda driver die ons wel wilt brengen. Voornamelijk met Paul mee gelopen vandaag. De man bedoelt het erg goed, hij is fan van NL, maar af en toe toch ook wel een vreemde vogel hoor. Zo wil hij in een oranje shirt en klompen naar NL toe komen, want wij zijn onze cultuur vergeten omdat we niet meer op klopen lopen... tja ga je gang zou ik zeggen! ;)

Donderdag was het wat drukker, de meeste patienten komen pas rond een uur of 4, het komt regelmatig voor dat je tot die tijd uit je neus zit te vreten. We gaan nu al een stuk later weg, maar soms is het evengoed nog wel saai en moeilijk vol te houden om er heen te blijven gaan en de moet er in te houden. Ook omdat na 2 patienten ze hier al vinden dat ze toch zo hard gewerkt hebben. Dat is soms wel moeilijk om het tempo hier te accepteren. Ook vraag je je dan af hoeveel nut het heeft dat we hier zitten. Voor ons heeft het veel nut ja, maar voor Acheru? ik vraag het me af. Gelukkig denkt Amber er hetzelfde over als ik, dus kunnen we samen lekker bomen over wat we er van vinden. (we hebben al besloten dat we later cynische ongeduldige oude vrouwen worden! ;))

Dus we hebben zelf maar bedacht dat we volgende week maar eens onzelf wat nuttig werk moeten geven. We hebben een container met oude kapotte rolstoelen gevonden en we willen kijken of we die wat kunnen opknappen. Ook dit is errug grappig voor de Oegandezen, want 1 meisjes kunnen geen techniek en 2 in het westen hebben ze toch overal machines voor? ook om rolstoelen te repareren, dat doe je niet met de hand! Tja we zullen zien ;)

En toen heerlijk weekend! Weekendje weg! naar de sipifalls met Annemie en Amber. Ja, aan de goede (niet ebola) kant van oeganda! De plek is super mooi! Allemaal watervallen en uitzicht zon beetje over heel Oeganda. De lodge was ook superdeluxe, maar zonder elektriciteit! IK weet niet hoe ze het deden, maar evengoed een 4 gangen menu en warme douche! Heerlijk! Dat lekker vele eten hier heeft ook wel zijn uitwerking hoor, zowel Amber als ik zijn al uit onze broek gescheurd!! En ook nog allebij op dezelfde plek! (we geven dus de boda de schuld!) Tja van de week vroeg Danielle zich al af of mijn broek zo gekrompen was van al dat reizen... ehhh nee, dat is mijn buik die zich uitbreid ;)
Tja had ik net mijn broek weer aan elkaar genaait, barst ik uit mijn riem!

Bij de sipifalls een hele mooie wandeling gemaakt achter de watervallen langs en tot dicht bij een waterval, zo dichtbij dat we zeiknat werden! Gelukkig scheen de zon, dus was het water wel verfrissend. Na 3 uurtjes klauteren en glibberen waren we moe maar voldaan!
Zondag weer terug naar Mukono gereden, daar toegegeven aan de nieuwe verslaving: the vampire diary's. Ondanks dat Annnemie het in het begin helemaal niet leuk vond is ze nu toch ook verslaaft en ook Judith kijkt mee! gezellig dus!

ZO uiteindelijk toch nog veel kunnen typen. Als ie het nu niet opslaat geef ik het op! Het is toch zo lang dat waarschijnlijk niemand het af leest! dus bij deze:

Liefs uit Mukono!