feest!?! 2

Ook zouden de meisjes voor ons koken. Omdat het feest was hadden Natalie en Werner (haar man) eten gekocht. Ze vertelde net dat de kinderen al 4 dagen niets te eten hadden gehad. De volgende vraag van een andere hollandse man was ; waarneer word die lunch geserveerd?... Tja als je daar nog aan kan denken... Maargoed, wij weer de auto in, zij hun busje in en we gingen op weg!

In de auto vertelde Natalie heel wat verhalen over de gevangenis en wat zij proberen te doen. In hun 'Home' proberen ze de kinderen een toekomst te geven door ze naar school te laten gaan. Er zit bijv. 1 meisje dat heel slim was maar op een of andere manier al 3 jaar niet voor haar eindexamen geslaagd was. Uiteindelijk in jaar 4 wel. Toen ze haar diploma in ontvangst nam zei ze ' ik wil graag mijn sponsor bedanken voor het potlood' bleek dus dat ze de eerste 3 jaar nooit haar examen heeft kunnen maken doordat er geen potloden waren. Ook zitten er kindsoldaten bij hun. Een jongen heeft altijd een petje op, zodat hij de 4 strepen die op zijn voorhoofd gezet zijn niet hoeft te zien. De kerven staan voor zijn vader, moeder en 2 zusjes die hij heeft moeten doden.

Ondertussen in de auto vroeg ik me wel af of ik uberhaupt nog naar binnen wilde! Na al die verhalen!
Eenmaal bij de gevangenis hadden de kinderen al snel door dat we er waren, dus allemaal een hand geven, samen lopen. Natalie liet ons de gevangenis zien. Opzich was het ruim opgezet, maar dus nooit goed onderhouden. Toen ze voor het eerst kwamen hebben ze de eetzaal (die dus tot een meter hoog onder de strond zat) schoon geschept. Nu maken de meiden elke dag de eetzaal schoon. Zelfs de bewakers zien er toch wel wat positiefs in. Ook hebben ze ze zover weten te krijgen dat 5 van de 6 isoleercellen dicht zijn gegaan, dit zijn nu 'clublokalen' De kinderen worden rustig 5/6 weken in hun eentje in de isoleercel opgesloten als ze bijv. een mango stelen. (ja gek he als je die steeld als je al 5 dagen niets te eten hebt gehad) Toen wij aankwamen zater er 3 jongens in 1 isoleercel. Waarom weten we nog niet. Ze lied ook de plek zien waar de nieuwe kinderen (dus nu die 75) binnen komen, dat is ook 1 lokaal waar ze 6 weken lang moeten zitten, slapen en niet uit mogen. Slapen dus gewoon op het beton. En in die 6 weken moeten ze maar gaan nadenken wat ze fout hebben gedaan. (hun zonden over denken) Vandaag omdat het feest was mochten ze er uit. Nu waren het allemaal jongens tussen de 12 en 17. Eigenlijk moeten ze die 6 weken ook naakt rondlopen. Gelukkig heeft Natalie de bewakers zover gekregen dat dat niet meer hoeft.
Na de rondleiding zijn we weer terug naar de eetzaal gegaan om te worshippen. Het bidden viel best mee, de kinderen maakte muziek op wat trommels en iedereen danste en klapte mee. Het jongetje wat al de hele dag naast mij liep danste toch echt beter dan ik... haha heel schattig!
Na het zingen vertelde Natalie een verhaal over helden, en hoe de kinderen ook zelf helden konden worden binnen de gevangenis. Daarna nog meer feest! Wij hadden allemaal wat spulletjes mee (potloden, papier, stempels, ballen, nagellak e.d) De kinderen konden kiezen wat ze wilde doen. De kinderen die medische hulp nodig hadden konden ook komen. Dat was het hoekje waar ik ben gaan helpen. Samen met een andere verpleegkundige (van de andere groep) en Natalie daar gestaan. Heel veel verschillende dingen gezien. Veel kinderen die 'gewoon' met een schaafwondje komen, die wat aandacht willen. (dus zalfje en een pleister er op) Maar ook een meisje dat de wormen in haar voet had zitten. (die hebben we geprobeer er uit te knijpen, maar hij wilde niet. Dus dan een dot vaseline er op zodat hij geen lucht meer krijgt en er zelf uit komt. Donderdag controle) en kinderen met schaafwonden op de rug wat duidelijk sla wonden zijn van een stok en kinderen waarvan de lidtekens van mes(snij) wonden duidelijk zichtbaar zijn. Dat is dan van de bewakers. Als die vinden dat een kind iets misdaan heeft krijgen ze stokslagen, of worden op een andere manier mishandeld. (iedere bewaker heeft ook een nummer, dat is de hoeveelheid slagen die hij/zij geeft, zo heb je nr 20 en nr 25) Het zielige is, dat alle Oegandesen deze gevangenis kennen, maar ze het allemaal meiden. De artsen willen kinderen die hier vandaan komen dus ook niet helpen. Als een kind echt naar het ziekenhuis moet dan moet Natalie het echt meesmokkelen en kan ze niet zeggen waar het vandaan komt. Een jongen had een hoofdwond die gehecht moest worden. (hij was geslagen door de politie) Het moest eigenlijk gehecht worden. Tja geen hechtmateriaal. Maar naar de arts gaan is ook geen optie, dus dan maar een goede pleister maken.
Het was wel heftig, maar ik was ook heel blij dat ik eens wat nuttigs kon doen! Denk dat we uiteindelijk zon anderhalf tot 2 uur bezig zijn geweest.
Toen kregen alle uitgehongerde kinderen lunch! Op een normale dag, als er eten is, krijgen ze pap. 1 x per dag 1 bekertje. Nu was er rijst met vlees en pindasaus met visjes. Er was al gezegt, de meiden koken, ze zijn er trots op en dit is het enige wat ze voor ons mzungus terug kunnen doen. Dus wat je ook doet, je pakt dat bord aan! Wat je er daarna mee doet maakt dan niet uit. Moet zeggen dat de rijst best lekker was! Daarna toch mijn bord weg gegeven aan de kinderen. Helaas was ons groepje wel de enige die het gegeten heeft. (en het bord heeft aangepakt)

De andere NLders hadden een koffer vol met voetbal plaatjes, na de lunch hebben we die verdeeld (dan voel je je even heel nutteloos als het enige wat je kunt doen voor die kinderen is om voetbal plaatjes aan ze te geven) Maargoed beter iets dan niets. Toen was het alweer tijd om te gaan.
Het was een zeer indrukwekkende dag, wat zich eigenlijk niet laat beschrijven, alle indrukken die je op doet zijn enorm. Het zal jullie dan ook vast niet verbazen dat het geld wat over is van de matrassen actie hier heen gaat! Er is zoveel binnen gekomen en er is nog veel over. Waarschijnlijk samen met het geld wat Roelf en Danielle verzameld hebben kunnen we er een heel mooi bedrag van maken. Maandag hebben we hier een gesprek over. Voor wie er nog een kindje wil sponsoren; voor 30 euro per maand kan je 1 kind sponsoren. Er worden 3 sponsors per kind gezocht. (90 euro per kind dus) als die er zijn kan er 1 kind uit de gevangenis gehaald worden en in 'home' geplaatst worden!
Als ik eerlijk ben vraag ik me wel af welke (ontwikkelings) projecten er echt zin hebben. Het is voor mij heel leerzaam geweest dat ik hier ben geweest maar of de projecten er veel aan gehad hebben, nee ik denk het niet. Bij dit project zie je, vind ik dan, dat er echt stap voor stap wel vooruitgang in zit. Volgens mij heeft dit wel echt nut.
Footsteps gaat er van uit dat elk kind telt, dit leren ze hen ook. Als er iets binnenkomt bijv kleding, dan gaat er iets naar IEDER kind. Niemand word overgeslagen. Ze hebben zeer beperkte middelen, omdat ze erg uit moeten kijken dat ze de regering niet voor de borst stuiten. Maar ik heb zeer veel respect voor wat ze tot nu toe bereikt hebben! Tja ik kan er nog heel veel over vertellen, de verhalen zijn onwerkelijk en niet te beschrijven.
En ja, wat de Oegandezen tot nu toe nog niet gelukt is, is de kinderen wel gelukt. Ze hebben toch echt mijn hart gestolen.

S avonds zijn we, het klinkt heel cru, en voelde heel tegenstrijdig, toch naar de italiaan uit eten geweest. En het was lekker! Evengoed van genoten, toch maar geen pizza maar wel ravioli, en anderhalf toetje! Heerlijk! Judith wilde heel graag uit, dus Annemie, Amber en ik zijn met haar meegegaan voor een uurtje naar de bubbles. We lagen om 2 uur compleet knock out in bed van deze lange dag!
Zondag zijn we gaan ontbijten in Brood, een NLse broodzaak in Kampala. Daarna naar Garden City het westerse shoppingscentre en nog even naar een ander craftsmarket. Amber vliegt maandag naar huis en Mario en Marleen dinsdag, dus zij bleven achter in Kampala. Afscheid genomen, wat erg jammer was! Ook zondag compleet knock out terug in het guesthouse.


http://www.kampiringisa.org/Kampiringisa.html