Eerste weekje ziekenhuis

Deze week weer veel beleeft in het ziekenhuis, teminste zo voelt het! Voor mijn gevoel niet heel veel gedaan, maar toch weer heel wat ervaringen opgedaan. Bijvoorbeeld hoe het er dus een beetje aan toe kan gaan in een afrikaans ziekenhuis!

Maandag zou Paul me komen halen. Paul werkt bij Acheru/Afaayo een kinder ziekenhuis die kinderen met orthopedische problemen helpt. Ze opereren er niet, maar stellen wel de diagnose, en behandeling, de operatie vind plaats in een ander ziekenhuis, maar de na behandeling daar. De kinderen kunnen er weken/maanden/ tot een jaar blijven, en meestal is er een familie lid bij hun. Eigenlijk zouden we hier donderdag al gaan kijken, want na het werk in het ziekenhuis (over 4 weken) zou ik graag hier willen werken. Paul kwam op afrikaanse tijd, daarna gingen we Charles ophalen, even over de markt (anders had hij geen lunch voor ons! haha dat hoeft helemaal niet!) maarja, toch aan de pocho en mutoke... :P
Het ziekenhuis is vrij nieuw, en goed gebouwd, het staat boven op een heuvel, met verschillende gebouwen en aparte kamers als gips en behandel kamer. Wat ik ook heel leuk vind is dat ook hier de dieren gewoon los rondlopen, ze hebben een aantal kippen en een koe in de tuin. Paul heeft ons eerst een rondleiding gegeven, het verbaasde me hoe goed alles er uitzag en hoeveel ze doen voor de kinderen. Ze kunnen zelfs naar school, teminste dat is, als de juf op komt dagen, want die was nu al een paar dagen niet geweest. De kinderen krijgen dus les als er een leraar is, komt die niet, dan is dat pech, ook geen les. Er was een meisje in de behandelkamer die half zijdig verlamt was, en niet goed kom lopen. Paul heeft haar been in dwangstand ingegipst zodat ze het beter zou leren. Hierbij mocht ik assisteren, dat was erg leuk!
Daarna met de verpleegkundige meegekeken in de wondbehadeling kamer, er zijn echt gruwelijke wonden van operaties! Daarna lunch, ik had er niet op gerekend dat we er zolang zouden zijn, dus wel mee gegeten (het is hier onbeleeft als je eten afslaat) en dus pocho (soort geprakte mais ofzo) en mutoke, (soort geprakte bananen, die gekookt zijn tot een kleffe hap waar geen smaak aan zit, maar Oegandesen vinden het heerlijk! Het voordeel is, dat het vult als een tierelier, dus daarna kan je wel weer goed werken!) Voor de Oegandesen is lunch meestal tussen 2 en 4 en hun eerste maaltijd van de dag, dus dan wil je wel wat binnen krijgen ;)

Ik ben tot het einde van de middag gebleven en toen heeft Paul mij weer terug naar Besaniya gebracht.
Na deze dag was ik wel helemaal kapot van alle indrukken!

Dinsdag was een ziekenhuisdagje in Kawolo.Deze week ook op de female ward. Toen ik binnen kwam was er nog maar 1 verpleegkunige, van de 5 die er zouden moeten zijn. We gingen meteen bij 1 hiv/aids patiente kijken, het ging niet goed met haar, dus ze wilde bloed afnemen om de cd4 telling te meten (daarmee kan je kijken hoe ver de hiv/aids is gevorderd)Toen we terug kwamen met de spullen, hoefde het al niet meer, ze was al overleden... Toen kreeg ik de vraag, kun je afleggen? ehhh nee, dat heb ik nog nooit gedaan, maar ik kan wel helpen.
Dus op de Oegandese manier afgelegt, en die is nogal anders dan de Nlse! Heb het in NL dan wel nog nooit gedaan, maar wel de theorie gehad, en ben blij dat het bij ons toch wat anders gaat! Het lichaam word niet gewassen door de verpleegkundige, alleen klaar gemaakt voor de familie om mee te nemen; de mond word met een verbandje aan het hoofd vast gemaakt om open vallen te verkomen, het hele lichaam word gestrekt, zodat de stijfheid dan in kan treden en het lichaam dan recht is. De tenen worden ook met een verbandje aan elkaar gebonden, zodat ze netjes recht liggen, er word een laken over heen gedaan en zo de zaal uit gereden. Niet naar het mortuarium, maar achter een scherm, wachten tot de familie het lichaam komt claimen. (dit deden ze gelukkig, anders gaat het lichaam wel naar het mortuarium) Zo en dat hebben we in de eerste 20 min van de dienst gedaan! Moet zeggen dat het toch wel even heftig was. Later kreeg ik ook de vraag (omdat ik nog nooit iemand had afgelegt) of er dan wel mensen dood gaan in NL. ehh ja, dat wel, maar gelukkig niet zo vaak waar ik heb gewerkt! Dat vonden ze toch wel heel erg raar hoor! (maar ik ben er blij om!)

Deze week is er ook geen arts op zaal, dus de verpleegkundigen doen alles zelf. We deelden medicijnen, en hebben daarna heel wat opnames gedaan, zoveel zelfs, dat er te weinig bedden waren, de patienten lagen op de grond. bij binnenkomst word ze ook aangeraden om zelf een matje oid mee te nemen. ALs er ook iemand word ontslagen, is het bed al weer bezet door een andere patient voor ze goed en wel weg is. Heel bizar om zo te zien!

Woensdag weer naar het ziekenhuis, nu ging er gelukkig niemand dood. Vandaag was het in de ochtend wat drukker, Ook weer een nieuwe ervaring met een ziekenhuis zonder stromend water... De kraan hield er gewoon mee op, kennelijk was het heel normaal, want niemand zei er wat van, maar pakte gewoon water uit de emmers die al klaar stonden... Water voor de patienten moeten ze zelf mee nemen. Eigenlijk doen de verpleegkundigen hier veel minder (en aan de andere kant weer veel meer) dan in NL. Alle patientenzorg doet de familie. De verpleegkunidgen doen alleen de medicijnen/infuzen aansluiten, geven en af en toe mondeling advies geven aan de patienten. (teminste dat is wat me nu opvalt he) Ze mogen hier ook al in hun eerste jaar van de opleiding bloedafnemen, en infuzen prikken, in NL is dat wel anders.
Deze dag ook weer rond het middag uur medicijnen delen (er staat volgens mij niet echt een tijd op, het maakt ook niet uit waar je begint, als iedere patient zijn medicatie/infuus maar krijgt) Alle patienten hebben hier een infuusnaaldje waar alle medicatie door heen gaat, er is nauwelijk orale medicatie en de helft heeft ongeveer een infuus aan hangen. Dus heel wat medicatie in spuiten klaar gemaakt!
aan het eind van de middag kwam er een lapwaarde terug van een patiente, ze had bloed nodig, dat ging ik halen. Kwam ik bij het lap, was het bloed op! Dat lag nog in Kampala, misschien dat het er morgen is...

Op Donderdag was er in eens een arts op zaal! Teminste wat ik er van begreep loopt hij ook zijn Co-schappen hier, maar bij gebrek aan een andere arts draait hij de zaal. We begonnen dus met arts ronde lopen, wat heel intressant was. De arts was aardig, en sprak goed Engels. Ik liep met verpleegkundige en leerling verpleegkundige mee. Hij legde ons ook het een en ander uit over ziekte beelden, dit was wel fijn, want de meeste verpleegkundigen doen dat hier nauwelijks, hij moedigde ons ook aan om vooral vragen te stellen! Helaas duurde het arts bezoek wel heel lang, dus wij zijn halverwege weer verder gegaan met medicijnen delen. Er was een patiente, wat ik wel heel schrijnend vond (of nog meer dan de anderen) toen de arts haar onderzocht en het laken opzij sloeg, zagen we ineens een enorme tumor zak (zo leek het) in haar lies zitten, het ding was zeker 20cm lang en 10cm breed. De patiente was niet bij bewustzijn, en ik heb skeletten gezien die dikker zijn. Ze is oud, en heel ziek, toch geven ze hier geen morfine oid (waarschijnlijk is het er ook niet) maar ze proberen haar nog wel beter te maken... Ze had een medicijn nodig, wat niet in het ziekenhuis was, dus haar man (even oud en mager) moest dat gaan halen. Ook had ze een katheter nodig, was ook niet in het ziekenhuis, dus die moest hij ook gaan halen. Katheters kosten 5000 shilling (ong. anderhalve euro) en zijn te duur voor het ziekenhuis, volgens mij hebben we er 2 op de afdeling, en die worden hergebruikt, gewoon afgespoeld onder de kraan, uitgekookt en klaar voor de volgende. Dit vind ik wel heel moeilijk om te zien, dat zulke basis dingen gewoon te duur zijn om te kopen.
Die middag op tijd (4 uur) naar huis gegaan. De andere middagen om 5 uur klaar, maar ik ging met een andere 'zuster' mee, en voor dat die eens klaar was was het meestal half 6, dus dit was erg fijn! Ook begon ik deze week steeds meer verkouden te worden en een zere keel te krijgen, dus even eerder weg was niet vervelend!

Vrijdag nacht niet zo goed geslapen, en smorgens nog niet helemaal lekker, gewoon snot verkouden, niet ziek hoor, maar om geen patienten te besmetten, en om mezelf niet zieker te maken ben ik niet naar het ziekenhuis gegaan. Even een dagje bijkomen, deze week was best heftig en koste heel veel energie! (ook het elke dag reizen met boda boda en taxi) Ook zou ik dit weekend gaan raften met Willemijne en Saskia, 2 meiden die hier hun co-schappen lopen.
Vrijdag ochtend dus niet zoveel gedaan, en smiddags werden we opgehaald om naar Jinja te gaan, en stadje ten oosten van Mukono, waar we zouden raften. We kwamen uit ergens in de middle of nowhere! echt het platteland waar we op het eind door heen reden, met kleien hutjes, afgewisseld met stenen huisjes, maar heel basic allemaa. (is het in de stad ook hoor trouwens) Wij zaten in het Nile River Camp, een soort hostel, wat een stuk luxer was dan die huisjes! Allemaal westerlingen (voornamelijk engelsen) We hadden 2 tenten, met gewone, heerlijke! bedden er in en.... EEN WARME DOUCHE!!!! :D wouw!! HEERLIJK!!! haha. S avonds uit eten geweest en de douche uitgeprobeerd, ik wilde er eigenlijk niet meer onder uit ;)

Zaterdag dus geraft, op de Nijl! we zijn net niet helemaal naar Egypte doorgevaren! wel kregen we in de boot eerst uitleg wat er ging gebeuren en wat je moet doen als je er uit valt/omslaat. Ook het omslaan en er uit vallen geoefend, dat was maar goed ook!
De eeste rapid was van een waterval van 4 meter af! erg leuk! :D
Ik moet zeggen, dat ik het water tijdens het raften nog nooit zo wild heb meegemaakt! Wij hadden een canadese gids, die voor het eerst mee ging, dus ze waren hem nog aan het inwerken. Hij zou een rapid doen met ons en ons leiden... nou ik denk dat hij de Nijl even van dichtbij wilde zien, want we sloegen om! er was niets meer wat we aan konden doen, moet zeggen, dat was wel even eng, want bleef langer onder dan ik had gedacht, en eenmaal boven, waren we het wilde water nog niet uit! dus weer onder! Toen raakte ik wel een beetje in paniek, tot ik bedacht dat ik toch echt kon zwemmen en een zwemvest had, dus toch maar eens wat moest gaan doen (die boot vast houden, dat was allang niet meer gelukt!) gelukkig zag ik Saskia ook ergens drijven, dus was niet de enige, toen ik eenmaal bedacht had dat ik ook kon zwemmen een kano gids opgzocht, mezelf achter op zijn kano gekwakt, broek weer opgeheesen, en hij heeft ons veilig naar de raft terug gebracht! We hebben zo ongeveer de halve nijl leeg gedronken, maar het raften was echt heel gaaf! smiddags weer terug gebracht naar Mukono en vroeg naar bed, want was gesloop!
(en vanmorgen lekker uitgeslapen!)

Morgen wil ik weer naar het ziekenhuis, ik weet nog niet of ik al van Ward ga verwisselen, of dat ik nog een weekje bij de female ward zit. Eigenlijk hoop ik dat ik van ward verwissel, zodat ik wat meer kan zien, heb nog maar 4 weken in dit ziekenhuis!