Bloed, Zweet en onleesbare handschriften

Afdeling out patient department voor deze week! (opd)
Bij deze afdeling komt iedereen binnen die denkt hulp nodig te hebben. Er is een EHBO, ART clinic (hiv/aids kliniek) diabetes kliniek en een kinder kliniek. De mensen komen binnen laten zich registreren (lees; ze krijgen een papiertje waar onleesbaar hun naam, age, dorp, clan en klachten op staan) dan worden ze door verwezen naar de arts, deze onderzoekt de klachten en verwijst ze vervolgens weer door naar een registratie punt, waar als ze of opgenomen worden, of injecties krijgen, of alleen geregistreerd worden en door gestuurd worden naar de apotheek. De andere klinieken zitten allemaal in dit gebouw, ook is er 'minor theatre' waar kleine ingrepen gedaan worden. Deze week mocht ik dus deze afdeling ontdekken, en moet zeggen, het was leuk!

Maandag ben ik naar ART Clinic geweest, hier komen de hiv/aids patienten. (al noemen ze het hier vaak om het verwarrender te maken iss, zodat je niet een stempel hiv/aids op je gedrukt krijgt)
De patient komt wanneer zijn medicatie op is, of er problemen zijn. En ja, wie het eerst komt wie het eerst maalt, dus iedereen komt smorgens en dan worden ze een voor een afgewerkt, ze zien een verpleegkundige, die vraagt hoe het gaat, hun weegt, en meet of ze ondervoed zijn. Bij problemen worden ze doorverwezen naar de arts. Daarna kunnen ze nieuwe medicatie ophalen. Ik heb bij de arts en verpleegkundige gezeten, beide intressant! Wat toch het grootste probleem is, dat mensen of niet weten dat ze hiv hebben, (of het niet willen weten) of niet goed hun medicatie in nemen, waardoor het hiv virus resistend kan worden. Als dit in NL gebeurd, kan je over op andere medicatie, hier zijn er maar 2 soorten...
Tussen de middag ben ik met de verpleegkundige mee geweest om te lunchen, dus local food! Matoke en rijst en bonen! (matoke is een soort banaan die niet zoet is en word gekookt en plat gestamt, beetje de supstantie van geprakte aardappelen)
Om half 4 waren de patienten op, wachtkamer leeg, dus ik mocht naar huis, lekker een keertje vroeg!

Dinsdag mocht ik naar 'room 2' waar 2 artsen in een kamertje zaten die alle patienten zagen die binnen kwamen. De meeste komen toch met Malaria. Er zijn zoveel patienten (denk zeker 70)dat het super snel gaat. Ook hier is het weer, wie het eerst komt, wie het eerst maalt, het kan dus zijn dat je om 9 uur komt, maar pas om 5 uur geholpen word. (en dan klagen wij in NL als je 20 min moet wachten) :P Er zit dus ook een enorm tempo in het zien van de patienten, sommige staan werkelijk met 30 sec. weer buiten! Omdat ze het papiertje met klachten erop al hebben, vragen de artsen alleen wat, meestal is het koorts, hoesten, diaree, dus malaria, vaak kijken ze niet eens meer verder of het ook wat anders kan zijn. Dan worden ze naar het registratie kantoor gestuurd en naar de apotheek, of opgenomen op een afdeling. Een van de 2 artsen vond ik ging wat beter te werk, bij vermoeden van pneumonie luisterde hij ook daadwerkelijk longen, en lied mij ook luisteren. Die dag was voor mij voornamelijk mee kijken, af en toe bloed druk opnemen, en soms lied de arts me wat voelen of luisteren bij een patient. Omdat alles in het Luganda gaat was het af en toe wel een beetje saai. Dus om 2 uur ben ik gaan lunchen en daarna naar de hoofd nurse.
Er is in het guesthouse nog een gast, Nicole, zij heeft in NL veel geld ingezameld en geeft dit aan verschillende doelen. Nu heeft ze nog wat geld over, en we dachten dat dat een mooi doel was voor kinderbedjes/matrassen. Die middag had ik daar dus een gesprek over met de head Nurse, en het opperhoofd van het ziekenhuis, die heel blij was met het vooruitzicht dat we misschien iets konden doen. Hij vroeg er absoluut niet om, wat ik heel fijn vond, maar was juist verbaast dat wij aan het ziekenhuis dachten. Hij zou ook graag rijdende infuuspalen willen, daar de infuzen nu (lekker steriel) aan het raam hangen, of aan een touwtje dat door de zaal heen loopt. Maandag ochtend hebben we hier overleg over. (daarover later meer!)

Woensdag = diabetes dag. Elke diabetes patient komt 1keer in de maand naar het ziekenhuis voor controle.
Ook proberen ze elke woensdag voorlichting te geven over voeding en complicaties van diabetes. De verpleegkundige met wie ik mee liep wist veel van diabetes, en van de patienten. Het grootste probleem hier is, weer edudatie, mensen die ver weg in een dorp wonen hebben vaak niet van diabetes gehoord, en weten dus niet dat ze ziek zijn. Als ze wel wat merken gaan ze vaak naar een natuur(heksen) genezer en krijgen ze kruiden medicijnen. (die dan vaak niet helpen, want het eet patroon blijft het zelfde) Pas als ze ernstig ziek zijn komen ze naar het ziekenhuis, waar het dan al vaak te laat is.
Iedereen die binnen kwam werd gewogen, bloeddruk gemeten en gevraagd hoe het ging/of er problemen waren. Aan mij de taak om van iedereen de bloeddruk te meten. Uiteindelijk hebben we 45 patienten gezien en waren om half 3 klaar. Toen nog even bij de eerste hulp verpleegkundige gekeken, wat injecties gegeven en naar huis gegaan.
Een leuk dagje!

Donderdag zat ik een beetje overal. Eerst even bij het registratie punt. Toen hoorde ik dat in minor theatre een ingreep gedaan werd, daar wilde ik wel even kijken, bleek dat er een babyjongetje werd besneden. Nou als ik er dan toch was kon ik het babytje wel even vast houden toch? Hij werd alleen plaatstelijk verdoofd en hup het mes er in! Had toch wel een beetje medelijden met het kindje! Maargoed volgens hun voelde hij er niets van, dus daar moet je dan maar vanuit gaan...
Daarna bij de apotheek, wat er toch ook heel anders aan toe gaat! Er staan op een aanrecht gewoon een zoot dozen met pillen, door elkaar, en iedere patient die komt laat zijn (niet leesbare) briefje met medicatie zien, vervolgens pakt de medewerker een aantal pillen stopt die in het zakje en geeft ze mee met de patient. Aan tussendoor handen wassen doen ze niet, en als er eens wat pillen op de rond vallen laten ze die liggen. De meest bekende medicatie is er nog wel, maar het kwam ook regelmatig voor dat de helft van de medicijnen die en patient nodig had, er gewoon niet was. Dan kunnen ze of naar een andere apotheek gaan, of ze gaan terug naar huis en nemen die medicatie die ze nodig hebben niet in.
De diabetes verpleegkundige werkt normaal gesproken in Theatre (operatie kamer) en ze had beloofd dat als er een operatie was, ze me zou roepen. Het werk in de apotheek vond ik niet echt super leuk, dus was blij toen ik geroepen werd om naar theatre te gaan! Kreeg zo'n mooi groen pakkie aan en mocht doorlopen naar de o.k. Het was een keizersnee. Er is geen steriele sluis o.i.d, maar kon gewoon doorlopen, de ramen staan open, en alleen de chirurg en hulp zijn striel.
En toen begon het snijden, nou ik kan nu zeggen dat het talentje om operatie assistent te zijn ook overgevlogen is bij mij! Op tv vind ik het allemaal heel intressant, maar toen die chirurg toch gewoon met zijn handen de buik en spier laag los begon te trekken werd ik toch een beetje misselijk! gelukkig stond er ook een krukje, de chirurg had alleen niet door dat ik daar wel prima zat, hij wilde steeds dat ik van dichtbij kwam kijken. ehh nou ik zit hier wel prima hoor! zei de dapper dodo. Toen ze op een gegevenmoment een enorme emmer met sop binnen brachten dacht ik nog, zo die zou toch niet voor de baby zijn? (zo helder kon ik al niet meer na denken) dat was dus tot ik de bloedvlek op de grond zag waar de chirurg in stond te soppen. Ben maar even weg gelopen :P Toen het kindje begon te huilen ben ik heel dapper (vond ik zelf) weer terug gegaan. Toch nog even gezien hoe de baarmoeder terug in de buik word gepropt en hoe ze hechten. Zeggen ze ook nog heel vrolijk, oh de volgende keer mag je helpen! ehh... nee bedankt! ;)
Moet zeggen dat het wel intressant was, ook hoe ze daarna schoonmaken, het is een grote bloederige bende, (het bloed zat werkelijk van de patiente haar tenen tot aan haar oren) ze gooien die emmer over de grond heen, het plastic wat op de o.k tafel ligt word er even door heen gewaaierd om af te spoelen, word buiten gehangen om te drogen en opnieuw gebruikt. Ik snap nu waarom ze allemaal laarzen dragen :P

Terug bij de o.p.d vroegen ze wel meteen of ik ziek was ofzo, want was zo bleek? :P ehh ik ga wel even wat eten, dan gaat het vast beter. Helaas kwam het daar niet van. Er is sinds deze week ook een duitse vrouw die in het ziekenhuis werkt als vrijwilliger. De rest van de middag hebben we samen gewerkt bij de registratie kamer om de kriebelige handschriften te ontcijferen en dan ook nog eens te kijken hoe je die namen toch uitspreekt! (voornamen zijn nog goed te doen, maar achternamen vergen toch wat oefening. Hoewel je soms ook zeer bijzondere voornamen tegen komt, zoals 'Blessing, Hope, Faith, God, Miricle'enz. En dan lachen ze mij uit omdat Emma (Ema, Emmanuel) hier een jongens naam is!
Toen kwam er ook nog een ongeluk binnen! of eigenlijk 2 jongens waren tegen elkaar gebotst.
Het enige wat ze doen is een infuus er in, en het bloed wat opvegen, gaasje op de hoofd wond en stuur maar naar de afdeling! ehh moeten er geen rondgenfoto's gemaakt worden? Dat was niet nodig, dus hup naar de afdeling. Daarna had ik het toch wel een beetje gehad, heb gelunched (het was ondertussen half 5) en ben met het duitse meisje naar huis gegaan.

Elke week probeer ik een ander project te zien, of iets anders te doen, vrijdag wilde ik naar een project waar Nicole vorige week geweest is, het is een basisschooltje waar arme kinderen worden opgevangen. De man doet smiddags social work en gaat bij de armste van de armste gezinnen op huis aan, om te kijken waar ze hulp bij nodig hebben, en om ze educatie te geven. Vaak zijn dit gezinnen waar de kleinkinderen bij oma wonen (aidsweesjes) of een gezin dat bestaat uit een aantal kinderen waarvan de oudste dan 12, of 15 is, die voor de rest zorgt. Helaas kreeg ik de man die over het project gaat niet te pakken, dus hoop dat ik er nog een andere keer heen kan gaan, want het lijkt me wel heel intressant!
Vrijdag onverwachts een dagje vrij dus, heerlijk hier in de zon gezeten, gelezen en even Mukono in, over het marktje gelopen e.d
Wij zitten hier vlak naast de universiteit, en het was graduation day. Op het moment zijn er een paar amerikanen over, die hier een aantal jongeren sponsoren door de universiteit heen. Die zijn nu geslaagd dus, en dat vierden ze in het guesthouse. Al een paar dagen waren er voorbereidingen, alles moet versierd, maar kennelijk zo nep mogelijk! haha ik heb er foto's van, en zal ze proberen te posten. (vertrouw de internet cafes niet zo erg, dus wil het daar eigenlijk niet doen)
Het was een hele happening met alle gasten. Heel leuk om eens mee te maken. Alleen zou je denken bij een Afrikaans feest is er veel zang en dans, hier was het vooral veel bidden! Want jij heb de universiteit niet gehaald, nee god heeft er voor gezorgd dat je de universiteit hebt gehaald. Ze zijn hier zo streng gelovig, en ook de amerikanen die hier zijn zijn zeer gelovig, er worden alleen maar christelijke liederen gezongen, de hele dag door, en gebeden. Als je een boek leest word er ook gevraagt, goh is dat je bijbel? 'ja inderdaad, Harry Potter is wel mijn bijbel ja'

Nu nog even over de kinderbedjes. Ik heb er eigenlijk een hekel aan, maar ga het toch vragen. Het ziekenhuis in Kawolo (volgens mij staat er ook wat op youtube) is gebouwd in 1968 wat betekend dat de meeste spullen, zoals de kinderbedjes en matrassen, ook uit 1968 komen, en nog nooit vervangen zijn. Ook is er een tekort aan bijna alles. Nicole wil wel wat doneren voor kinderbedjes, en ik wil er zelf ook geld aan besteden. Nu is het plan dat we maandag met het ziekenhuis gaan kijken wat er het hardste nodig is, (zoals dus ook infuus palen) dan ga ik met iemand van het ziekenhuis kijken of we bedden kunnen regelen. Ik vind dit zelf een goed doel, als jullie dit ook vinden, en het het waard vinden om hierbij een (kleine) donatie te doen zou dat super zijn! (maar laat niemand zich verplicht voelen hoor) zelfs met 2 euro zijn ze hier geholpen. (das toch weer 3 katheters, of 3 x injectie tegen malaria) Wie dit zou willen doen, mag geld storten op mijn rekening nummer: 3076.27.551 rabobank t.a.v 'kawolo ziekenhuis' dan zorg ik dat het ook daadwerkelijk daar terecht komt waar het nodig is.
Alvast namens de patienten hier, super bedankt!!

Liefs Emma