Het vreemde voorval met de eend in de nacht

Haha niet te land dus?! dan kan ik nu dus gewoon mijn gang gaan? ;)

Hier voor Sanne de verkorte versie, anders moet ze zoveel lezen: Ze hebben hier zo'n beetje alle boeken van de pinguin uitgeverij! in het oud oranje nog wel! (en bijna met vergeelde bladzijden!) heerlijk om de boekwinkels in te gaan! :P (jammer dat ze alleen de Sookie Stackhouse met de lelijke voorkant hebben, maar goed ik kan eigenlijk toch geen boeken kopen) :P

Ok, vorige keer dus aangekomen in Motueka, vlak bij Abel Tasman, vanuit Franz- Josef hebben we een uurtje naar het Noorden gereden, en de volgende dag heel tot Motueka, een heel eind, maar een mooie weg, dus was goed te doen.
Maandag zouden we weer Abel Tasman in gaan. Voor mij de 2e x, maar dat is helemaal geen straf om hier vaker te komen! Dit keer zouden we met de watertaxi op het strand worden afgezet en dan terug lopen naar Marahau. (leek ons een beter plan, dan op het strand wachten op een water taxi, die evt niet komt!)
Eeerst nog heel wat haasten om de watertaxi te halen! hij starte vanuit een ander strand, dus we moesten eerst 40 min lopen. (zei de man aan de telefoon teminste! een ander zij een uur) wij hadden krap 40 min, dus zijn als een gek gaan lopen en hadden er flink de sokken in! Het kan natuurlijk niet zo zijn, dat ik 2x de water taxi mis in abel tasman he!
Hijgend en puffend kwamen we uiteindelijk op het strandje aan... geen watertaxi! wij balen, hebben we hem toch zeker niet echt gemist! Maar gelukkig was hij ook wat laat. Op naar Torrent bay. Daar afgezet en een heel mooi stuk naar Angorage bay gelopen, daar geluncht, en door naar Marahau. Dat was nog een flink eind! gelukkig is het goed te lopen, wel stijle klim en daal stukken, maar niet lang, en het wisseld af. Het park lag er weer prachtig bij! Ik had het vorige keer niet overdreven, het lijkt nog steeds net een tropisch eiland! Blauw water, super blauwe lucht en geelig strand! Heerlijk! Wij liepen weer iets sneller dan de voorgeschreven tijd, maar hadden er dan ook goed de sokken in. Uiteindelijk zon 17 km gelopen, een mooie oefening voor de tongariro crossing die we in het Noorder eiland willen doen.

Dinsdag zijn we naar Picton gereden, via Nelson! Ik vond het helemaal leuk om weer terug te zijn in deze stad! Voelde me meteen weer thuis! Daarna via een enorm slinger weggetje door naar picton. (zo erg hadden we het nog niet gehad, ik geloof dat mijn moeder zelfs spierpijn had van het vast houden in de bochten!)

Woensdag was de dag van de ' grote oversteek' naar het Noorder eiland. (aankomst Wellington) Het zuidereiland was het begin van mijn reis, en ik heb er zon leuke mooie tijd gehad dat ik eigenlijk niet weg wilde! Maargoed, ook het Noorder Eiland heeft veel mooie dingen. Maar voor we er waren mocht ik nog even de camper op de boot laden! Who! ze hadden er niet bij gezecht dat dat achteruit, omhoog voor zon 60 meter was! ineens zagen we al die campers voor ons draaien en achteruit er in rijden! Wij stonden natuurlijk als laatste (niet omdat wij nou zo laat waren hoor! wij waren veel te vroeg, na ons werd de rij gesplitst) Normaal kan ik redelijk achteruit rijden, maar als er allemaal stoere scheepsmannen staan toe te kijken, en ik de laatste ben die (op een al vertraagde) boot moet krijg ik toch wel een beetje zweet handjes! (er waren heel wat campers die hem er niet zelf in kregen, dan nam een scheepsman het over!) Maargoed, na wat bemoedigende knikjes en de vraag ' weet je zeker dat je dat red'? heb ik hem er toch mooi in 1 rechte lijn achteruit ingereden! kreeg zelfs een klopje op Fitzie, zo dat viel wel mee he! ;)

Het is trouwens wel duidelijk op wie van mijn ouders ik lijk... (voor wie het nog niet zag) mijn moeder noemt me zelfs regelmatig Piet! ze vind dat ik ook hetzelfde doe, rijden, dingen repareren, dingen vinden die zoek zijn, de technische dingen. (nee ik wist ook niet dat ik dat kon) en zelfs mijn richtings gevoel gaat vooruit hier! Waar hij in NL nog regelmatig vreselijk de mist in ging, geeft ie nu toch vaak de goede kant aan. Wel handig ;) bedankt pap!
mijn moeder doet dan weer, zoals ze het zelf noemt ' de sloofjes klussen' zoals thee zetten en koken. De rest doen we wel samen hoor! haha :)

Windy Welly! en winderig was het! haha omdat Wellington aan de zee ligt waait het er dus altijd. Wij hadden bedacht dat we hier wel eens een dagje gewoon de stad konden bekijken en winkelen. Wellinton was ook de eerste stad in tijden die hoogbouw had, dit was een echte grote stad! (bij de meeste steden in het Zuidereiland is Hoorn groter)
Lekker gewinkel :P
Daarna met de cable car naar boven (schijnt Wellinton bekend om te zijn) een soort treintje dat omhoog getrokken word (schuin dus) het eindigde in de botanic gardens, die weer de moeite waard waren om door te lopen.
Die nacht wilde we voor de eerste keer op een echt DOC camping site staan. (department of conservation) meestal heel simpele campings midden in de natuur met alleen een wc en goedkoop! Mijn moeder had er een gevonden in... jawel, Rivendell! haha dat was er vlak naast gefilmt (20 min lopen) Het lag ook weer in een national park. S avonds dus naar Rivendell geweest! heel leuk, helaas zag je er weinig van, je kan je wel heel goed voorstellen dat het daar gefilmt in, erg elferig)

In Wellington had ik een boek gekocht, op dat moment leek het leuk, weer eens een ander (echt) vampier verhaal: Dracula! vond mezelf nu oud genoeg dat ik dat zou moeten kunnen lezen... misschien niet heel verstandig ;)
omdat we op de doc campsite stonden, ongeveer zo groot als 4 voetbal velden, met her en der bosjes en bomen, en slechts 3 andere camper (aan de andere kant) kreeg je het gevoel dat je helemaal alleen stond. Dit was toch wel een beetje spannend!
s nachts werd mijn moeder wakker van een raar klop geluid, dus maakte ze me wakker en vroeg wat voor geluid het was. Ik lag in een diepe coma, en het enige wat ik kon bedenken (en wat op dat moment heel logisch leek) was ' eend! het is een eend!' dacht eerst even, zal ik zeggen dat Dracula voor de deur staat? :P Hoorde mijn moeder alleen nog heel zachtjes zeggen : nou dat hoop ik dan maar...
Een uur later werd ik ook wakker van het klop geluid. (ondertussen had ik allemaal rare dromen over eenden en dracula)
Eh Mam, heb je het deurtje van het gas wel dicht gedaan? Nee dus, dat was het geluid.
De volgende dag hebben we er erg om kunnen lachen, vooral omdat mijn moeder dus echt dacht dat er een eend op de deur stond te kloppen! (s nachts denk je rare dingen!) Had nog wel even gevraagd wat ze zou doen als ik dracula had gezegd: nou dan had ze mij naar buiten gestuurd... hele gerust stelling ;)

Vrijdag zijn we verder gereden naar Ohakune, hier is de tongariro crossing. (Mount Doom!!) Het gaat langs/over een vulkaan, Mt Ruapehu. Het landschap is eerst nog heel liefelijk en schattig en groen, en dan ineens staat daar een enorme vulkaan! Dat maakt wel even indruk. We hadden al veel gehoord over de Tongariro crossing, hij zou erg zwaar zijn, maar zeker de moeite waard. Mijn moeder twijfelde ook nog wel of ze het wel aan kon. (ik ook, want dacht dat mijn moeder haar wandel conditie beter zou zijn dan de mijne!) gelukkig hebben we in het Zuider eiland heel wat afgewandeld, dus qua km zouden we het wel redden. Toch maar wel gedaan.
Vanmorgen zijn we opgehaald en afgezet bij het begin. Het zou ongveer 8 uur duren, en 19,4 km lang zijn. Met hele klim en daal stukken er in. Het beging was erg mooi en goed te doen, tot we bij de duivels trap kwamen! dat was even flink zweten geblazen! Maar elk zweet druppeltje waard hoor, het uitzicht is zo mooi! Je staat gewoon op een vulkaan. (Ik wist dat je veel landen in NZ kon ' herkennen' maar dat ze ook maanlandschap hadden...)
En dan denk je dat je het ergste gehad hebt... mag je nog een stuk omhoog! daar kon je de emerald lakes al zien, die ehh dus emerald zijn ;)
erg mooi weer! een flink stuk naar beneden, en weer omhoog, en daarna ongeveer 3 uur naar beneden! pff! de rem spieren zijn weer goed getraint! Mijn moeder was een beetje bang dat we de laatste bus (5 uur) niet zouden halen, maar we hadden er lekker de vaart in, en waren er om half 4. dus een nette 7 uur er over gedaan.
In de bus terug zat ik naar een kiwi jongen, die ook Alexander heette! Hij wilde daarom alles over mijn broertje weten! haha nou daar kan ik wel het een en ander over vertellen hoor! ;)
We zijn nu helemaal kapot, met moeie pootjes, maar voldaan. Weer een zeer mooie wandeltocht!! straks aan de pizza, want we hebben geen zin meer om te koken!

Zweeterige groetjes uit Mordor!