Centraal Mongolië/Eight Lakes (tweede poging)
Door: Emma 'smiley' B.
Blijf op de hoogte en volg Emma
01 Oktober 2019 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ok, na het vorige blog zou ik vanaf zondag een kleine week gaan paardrijden. Voor ik daarover schrijf nog even een stukje over de zaterdag ervoor.
In de ochtend ben ik naar het dinosaurussen museum geweest. Hier in Mongolië hebben ze veel dino botten gebonden en het is ook niet moeilijk voor te stellen dat hier dinosaurussen hebben gelopen. Helaas zijn de meeste naar Amerika of China gegaan, als ik het zo begrijp. Maar in dit museum was de tarbosaurus bataar, het neefje van de tyrannosaurus rex, in ieder geval nog wel. Het was een klein museum, maar wat ze hadden was interessant en wel groot genoeg om het waard te zijn om heen te gaan. Verder had ik gehoord over een klooster met een heel heel groot boeddha beeld. Voor de ingang een Fin tegen gekomen die de gevatte tekst had: "hé, jij bent ook toerist!" Nou dat had ie goed gezien. Samen naar binnen gegaan en de boeddha bekeken, die inderdaad enorm was! Ik schat zo'n meter of 20 hoog. Er omheen gebedsrollers (daar draai je aan om de gebeden de luncht in te laten gaan). Daarna hebben we de rest van het complex bekeken en kwamen we uit bij iets wat op een boeddhistische ceremonie leek. Het was druk en ze begonnen net muziek te maken. Na even te hebben toegekeken, werden we gewenkt door een Mongool. Hij gebaarde ons mee te doen en liet ons zien wat te doen. Dus tja, dan doe je mee. We hebben netjes gebogen bij elk beeld en langs de oude monnik gelopen die een stoffen scepter tegen je hoofd drukte. We vermoeden een soort zegening? Aan de scepter te zien had hij al veel mensen gezegend, dus wie weet wat voor magie erin zit.
Daarna zijn we naar het uitzichtpunt van de stad konden lopen. Daar kwam zijn kameraad er bij. De foto's staan op polar steps. Afgesloten met pizza en ieder weer zijn eigen weg gegaan.
Zondag door Victor (eigenaar guesthouse) op de bus gezet. Het was 'slechts' 8 uur rijden naar het dorp.
Om 21.30 aangekomen bij bat-Olzii en opgepikt door een Mongool. Hij sprak totaal geen Engels, maar hij had een motor. Dus achterop. Eerst ergens een schotel melk thee gedronken. Toen dacht ik nog dat hij de gids was en we hier zouden blijven. Dit bleek niet het geval, hup weer ruim een uur op de motor. Hij had een Mongoolse jas te leen, wat fijn was, want die zijn lekker warm. (Een del) hoe die reed, ik vond het knap in het donker over de steppe, door rivieren, rotsen en zonder wegen. Al zingend in het Mongools. Ondertussen had ik wel een beetje het idee 'hier vinden ze je lijk echt nooit, of word je over een paar duizend jaar als fossiel gevonden net als die dinosaurussen' We kwamen midden in de nacht aan bij een klein ger kamp van zo'n 4 gers. Daar wachtte Batu (tenminste zo noemde ik hem) op ons met een warm vuur en normale thee. Zeer trots wees hij op 3 matjes op de grond, ik wist dat het een 'homestay' zou zijn (dat je dus bij mensen thuis slaapt en niet in een toeristen ger) en ondertussen was het zo laat en zo moe dat het me weinig meer interesseerde. Beetje jammer dat hij nogal snurkte anders was het een prima nacht geweest.
's Morgens bleek de motorrijder ineens minstens 20 jaar jonger te zijn als de avond er voor, dus mijn twijfel wie de gids nou was nam af. (Gezien die al 20 jaar gids is en dit broekie jonger was dan ik).
Ontbijt bestond uit brood, zo hard dat je er iemand mee kon dood knuppelen. Maar met een kledder choco pasta had ik niets te klagen.
Al snel bleken er toch meer toeristen te zijn, wat toch wel een geruststelling was, vooral ook omdat Batu alleen Mongools en Frans sprak en ik Nederlands en Engels. Hij bleef het echter trouw proberen in het Frans. Nou is m'n Frans wel wat beter dan m'n Mongools, maar echt met 10 woorden meer of zo.
Avi kwam langs (Equador) die bleek daar ook toerist te zijn en we zijn naar een bekende waterval gelopen, die was super dichtbij. Je kan nu goed zien dat het herfst wordt, alles in herfstkleuren. Bij terug komst zouden we weggaan, maar dat bleek nog een paar uur te duren. Avi ging de andere kant op, terug naar UB.
Batu had nog even 2 paarden gevangen, letterlijk, wat niet echt een geruststelling was.
In de middag toch op weg gegaan, 2,5 uur paardrijden. De paardjes zijn hier anders dan de paarden die wij gewend zijn, het zijn kleine stevige pony's die heel veel kunnen hebben. De mijne was bruinig en had de originele naam 'paard' in het Mongools. Dus ik heb hem Koffie genoemd, want hij had enigszins de kleur van koffie. (De andere waren Melk en Thee, bijna net zo origineel als de Mongoolse namen dus)
Instappen of iets dergelijks doen ze trouwens niet aan, dit was de enige dag dat we niet in volle galop weg gingen, maar gewoon in draf. Alles doorzitten wat in het begin moeilijk lijkt, maar uiteindelijk beter is voor je knieën (want je houd geen knieën over anders!)
We reden door rivieren, over rotsen en door de vallei naar een klein kamp waar ook wat toeristische gers stonden (met bedden!)
Volgende dag ontbeten met brood. Ik had hoop op beter brood, omdat deze nog in een zak zat. Maar helaas ook dit brood kon als moordwapen gebruikt worden. Daarna een flinke tocht van zo'n 7 tot 8 uur gemaakt. Eerst over een berg heen, door het moeras en tussen de rotsen door - waarbij Koffie in een soort berg geit veranderde - naar het eerste meer. We waren tenslotte bij 'eight lakes'. Daar geluncht en weer verder. Het was prachtig!! Zulke mooie herfstkleuren en door de bossen gereden. Zelfs de naald bomen veranderen hier van kleur en zijn nu geel. Ondertussen naar het 2de, 3de en 4de meer. Waar ik na een tijdje, ondanks dat het zo mooi is, toch hoopte dat ik ze niet alle 8 af hoef, omdat mijn botten door mijn kont heen beginnen te steken, en mijn benen volledig beurs waren. Gelukkig mochten we toen een stuk lopen, maar dat was zo schuin naar beneden dat Koffie soms bijna in m'n nek vloog. Het laatste stuk was vlakker en door het bos heen; ook dit was prachtig.
De gids is heel lief, ondanks dat we elkaar eigenlijk totaal niet verstaan. Hij probeert vegetarisch voor me te koken. (Wat nogal een klus is in een land waar ze alleen vlees eten). Alleen is dit koken niet echt volgens de voor ons geldende hygiënische regels. Laten we het er op houden dat m'n darmen een spontane pavlov reactie krijgen zodra hij gaat koken. Geprobeerd of ik kon helpen/overnemen maar dat kon niet. Voorbeeld: de lepel waarmee gekookt wordt, wordt ook op de (niet zo schone) grond gelegd, wordt gebruikt om te proeven en vervolgens weer in de pan gedaan. En dat niet een keer, nee, de halve pan word hierbij leeg geslobberd! Vervolgens komt hij erachter dat we maar 1 lepel hebben (die dus), dus krijg ik die. Voor iemand met een kwijlfobie niet echt heel fijn dus.
Wat trouwens ook lief bedoeld is; midden in de nacht is hij ineens bang dat ik het koud heb en gooit dan wat dekens over je heen. Als je bijna slaapt schrik je je wild natuurlijk.
Op woensdag weer teruggereden naar de ger van Batu. Het viel me alles mee hoe het rijden ging! We kwamen langs een ger waar we lunch hadden. Het is hier heel gewoon om bij een ger naar binnen te gaan, desnoods jezelf te bedienen van melk thee en te gaan zitten. In deze ger troffen we een man aan die meer dood dan levend op de grond lag. Dus zelf bediening, tot z'n vrouw en 2 (klein?)kinderen kwamen. Zij waren heel vriendelijk en de man bleek nog te leven, sliep alleen z'n roes uit. Even later, na een nieuwe slok, bleek het gelukkig geen vervelende dronkaard.
's Middags nog even langs de rivier gelopen naar de waterval. 's Avonds met 2 andere toeristen en de gids gezeten. Wel fijn om even Engels te spreken!
De laatste dag met Koffie alweer...
Vanmorgen opgestaan met de geur van dode geit. Gister had ik 2 emmers dode geit gevonden in de ger, en had deze, toen Batu even weg was, stiekem dicht gedaan omdat ze nogal begonnen te ruiken. Vanmorgen had hij de emmers weer open gezet, levende geit heeft al geen heel appetijtelijke geur en als ie dood is wordt het er niet beter op. Gelukkig bleek de geit het ontbijt te zijn. (niet mijne, ik had gelukkig nog brood)
Nu reden we de andere kant op, via een vallei de bergen in. Dit was wel heel gaaf, want we namen 5 paarden los mee. Door kuddes yaks, andere paarden, geiten en schapen. Vooral leuk toen Batu even ergens melk ging drinken en ik de paarden verder mee nam de bergen in. Tja, ze luisterden niet zo goed als dat Batu er bij was, maar vond het al heel wat dat ik ze niet ben kwijtgeraakt en ze bij elkaar bleven, ondanks dat we door een andere groep paarden heen gingen!
Bij enkele gers stopten we. Soms kregen we melk thee, soms aragk (gefermenteerde paardenmelk met alcohol), en hoe later in de zomer hoe meer alcohol er in zit. (Je kan van 2 bekers al goed dronken worden). Nou is dit niet zo vies als je zou denken, maar om 10 uur 's morgens toch wat vroeg.
De paarden in de bergen weggebracht en weer terug gereden naar een ger. Hier was de lunch, deze was erg lekker gemaakt. De mannen gingen hierna 2 geiten vangen. Deze werden achter op een motor gebonden. Wij zijn weer terug naar huis gereden. Op de terug weg begon ik 4 dagen paardrijden toch wel te voelen en alles begon wat te protesteren. Gelukkig wist Koffie de weg en vertrouwde ik op hem als we door de rotsen liepen of stijl omhoog of naar beneden gingen. Hij zocht z'n weg wel.
Het bleek toch wel lastig te zijn als je elkaar soms echt niet begrijpt en met talen praat waarvan de ander slechts enkele woordjes begrijpt. Ondanks dat Batu het goed bedoelde en vriendelijk was, was het wel een heftige week, en het feit dat ik alleen was, het vele paardrijden, elkaar nauwelijks begrijpen maar wel continu op elkaars lip zitten (waardoor je soms toch onbegrip krijgt) en het eten wat niet echt smakelijk was en een buik die daardoor van de rel was, was ik ondanks dat het paardrijden geweldig was, blij dat ik de volgende dag naar 'huis' ging. Koffie was een lief paard, veel beter dan ik van te voren had verwacht van een Mongools paardje; hij luisterde best goed en deed geen stap verkeerd.
's Avonds de geiten die achter op de motor vervoerd werden terug gevonden vast gebonden aan de bus van Batu. Ik vermoed dat die de volgende emmers gaan vullen...
Die middag kwamen er vrienden van Batu. Zij spraken ook totaal geen Engels. En al snel kwam de wodka te voorschijn. Enkele van de vrouwen gingen iets (wat niet anders dan als 'geitensoep' beschreven kan worden) maken. Dit is een van de Mongolische culinaire 'hoogstandjes': resten geitenvlees werden van het bot gehaald (van die ene emmer die nog over was) en in kokend water gegooid. Hier werd spaghetti bij gedaan en dat was de maaltijd. Ze vonden het zelf erg lekker en aten het met smaak op. Omdat ik de hele week al slecht had gegeten en wel wat moest eten van mezelf (en eigenlijk al vond dat ik het erg had getroffen met het eerdere vegetarisch eten), heb ik het er op gewaagd om iets van de soep te eten. Voornamelijk de spaghetti gegeten, maar voor wie zich af vraagt hoe geit smaakt, nou ongeveer net zo als ie ruikt Ik heb het binnen gehouden, maar vraag niet hoe.
Al snel gingen Batu en zn vrienden op pad, ik was eigenlijk al lang blij dat de rust in de ger terug keerde. Hij kwam nog even langs in de avond om een knuffel te geven en sorry te zeggen dat ie weg was en te laten zien hoe ik de deur moest barricaderen. Daarna besloten dat ik geen zin had om 's nachts in de ger van een dronken Mongool te slapen en ben verkast naar de toeristen ger die toch leeg stond. Deur gebarricadeerd zoals ie had laten zien, briefje achter gelaten waar ik was en lekker gaan slapen.
Batu heeft 's nachts nog even gecheckt of ik er echt was en dat was prima.
De volgende dag bij het ontbijt hem wat paracetamol gegeven en hem geprobeerd wat te laten eten en drinken. Hij zei zelf gelukkig ook al dat wodka niet goed voor je is: nee je meent het!
Dezelfde vrienden als de avond er voor kwamen weer langs, zij zouden me terug brengen naar Bat-olzii. Eerst werd een van de geiten in de kofferbak geladen, daarna m'n backpack. Arme geit. Nou had ik niet de hele inhoud mee, maar toch hij was niet licht. Tja ik wist natuurlijk ook niet van tevoren dat het gebruikt zou worden om een geit te pletten. Wij in de auto en in een uurtje naar het dorp gereden. De vrienden waren heel vriendelijk lieten me zien waar een bus ticket te kopen enz. De bus deed er wederom zo'n 8 uur over naar Ulaan Batar en nu ben ik weer terug in het guesthouse. Wat kan je blij zijn met een warme douche!!
Nou dit was het paarden avontuur! Blij dat ik dit heb mogen doen het was heel bijzonder met Koffie en alle home stay's. Dit weekend nog in UB en maandag alweer naar Nepal... op naar het volgende avontuur!
Zolang ik hier ben is het motto overigens 'winter is coming' en blijven ze zeggen dat het elk moment kan gaan sneeuwen. Nou is het in de nacht inderdaad wel echt koud en wil je al je thermo kleding aan. Overdag valt het gelukkig mee, schijnt de zon en een shirt is voldoende. Vandaag in UB begon ik te voelen dat de kou er aan komt. Dus ja winter is coming!
Hoewel ik Mongolië qua land prachtig vind en de mensen vriendelijk, zal ik de geur van levende geit, dode geit, geitenmelk, paardenmelk, kamelenmelk, yakmelk en schapen melk of andere lactose soorten voorlopig niet gaan missen. Maar wie weet wat ze in Nepal hebben!
In de ochtend ben ik naar het dinosaurussen museum geweest. Hier in Mongolië hebben ze veel dino botten gebonden en het is ook niet moeilijk voor te stellen dat hier dinosaurussen hebben gelopen. Helaas zijn de meeste naar Amerika of China gegaan, als ik het zo begrijp. Maar in dit museum was de tarbosaurus bataar, het neefje van de tyrannosaurus rex, in ieder geval nog wel. Het was een klein museum, maar wat ze hadden was interessant en wel groot genoeg om het waard te zijn om heen te gaan. Verder had ik gehoord over een klooster met een heel heel groot boeddha beeld. Voor de ingang een Fin tegen gekomen die de gevatte tekst had: "hé, jij bent ook toerist!" Nou dat had ie goed gezien. Samen naar binnen gegaan en de boeddha bekeken, die inderdaad enorm was! Ik schat zo'n meter of 20 hoog. Er omheen gebedsrollers (daar draai je aan om de gebeden de luncht in te laten gaan). Daarna hebben we de rest van het complex bekeken en kwamen we uit bij iets wat op een boeddhistische ceremonie leek. Het was druk en ze begonnen net muziek te maken. Na even te hebben toegekeken, werden we gewenkt door een Mongool. Hij gebaarde ons mee te doen en liet ons zien wat te doen. Dus tja, dan doe je mee. We hebben netjes gebogen bij elk beeld en langs de oude monnik gelopen die een stoffen scepter tegen je hoofd drukte. We vermoeden een soort zegening? Aan de scepter te zien had hij al veel mensen gezegend, dus wie weet wat voor magie erin zit.
Daarna zijn we naar het uitzichtpunt van de stad konden lopen. Daar kwam zijn kameraad er bij. De foto's staan op polar steps. Afgesloten met pizza en ieder weer zijn eigen weg gegaan.
Zondag door Victor (eigenaar guesthouse) op de bus gezet. Het was 'slechts' 8 uur rijden naar het dorp.
Om 21.30 aangekomen bij bat-Olzii en opgepikt door een Mongool. Hij sprak totaal geen Engels, maar hij had een motor. Dus achterop. Eerst ergens een schotel melk thee gedronken. Toen dacht ik nog dat hij de gids was en we hier zouden blijven. Dit bleek niet het geval, hup weer ruim een uur op de motor. Hij had een Mongoolse jas te leen, wat fijn was, want die zijn lekker warm. (Een del) hoe die reed, ik vond het knap in het donker over de steppe, door rivieren, rotsen en zonder wegen. Al zingend in het Mongools. Ondertussen had ik wel een beetje het idee 'hier vinden ze je lijk echt nooit, of word je over een paar duizend jaar als fossiel gevonden net als die dinosaurussen' We kwamen midden in de nacht aan bij een klein ger kamp van zo'n 4 gers. Daar wachtte Batu (tenminste zo noemde ik hem) op ons met een warm vuur en normale thee. Zeer trots wees hij op 3 matjes op de grond, ik wist dat het een 'homestay' zou zijn (dat je dus bij mensen thuis slaapt en niet in een toeristen ger) en ondertussen was het zo laat en zo moe dat het me weinig meer interesseerde. Beetje jammer dat hij nogal snurkte anders was het een prima nacht geweest.
's Morgens bleek de motorrijder ineens minstens 20 jaar jonger te zijn als de avond er voor, dus mijn twijfel wie de gids nou was nam af. (Gezien die al 20 jaar gids is en dit broekie jonger was dan ik).
Ontbijt bestond uit brood, zo hard dat je er iemand mee kon dood knuppelen. Maar met een kledder choco pasta had ik niets te klagen.
Al snel bleken er toch meer toeristen te zijn, wat toch wel een geruststelling was, vooral ook omdat Batu alleen Mongools en Frans sprak en ik Nederlands en Engels. Hij bleef het echter trouw proberen in het Frans. Nou is m'n Frans wel wat beter dan m'n Mongools, maar echt met 10 woorden meer of zo.
Avi kwam langs (Equador) die bleek daar ook toerist te zijn en we zijn naar een bekende waterval gelopen, die was super dichtbij. Je kan nu goed zien dat het herfst wordt, alles in herfstkleuren. Bij terug komst zouden we weggaan, maar dat bleek nog een paar uur te duren. Avi ging de andere kant op, terug naar UB.
Batu had nog even 2 paarden gevangen, letterlijk, wat niet echt een geruststelling was.
In de middag toch op weg gegaan, 2,5 uur paardrijden. De paardjes zijn hier anders dan de paarden die wij gewend zijn, het zijn kleine stevige pony's die heel veel kunnen hebben. De mijne was bruinig en had de originele naam 'paard' in het Mongools. Dus ik heb hem Koffie genoemd, want hij had enigszins de kleur van koffie. (De andere waren Melk en Thee, bijna net zo origineel als de Mongoolse namen dus)
Instappen of iets dergelijks doen ze trouwens niet aan, dit was de enige dag dat we niet in volle galop weg gingen, maar gewoon in draf. Alles doorzitten wat in het begin moeilijk lijkt, maar uiteindelijk beter is voor je knieën (want je houd geen knieën over anders!)
We reden door rivieren, over rotsen en door de vallei naar een klein kamp waar ook wat toeristische gers stonden (met bedden!)
Volgende dag ontbeten met brood. Ik had hoop op beter brood, omdat deze nog in een zak zat. Maar helaas ook dit brood kon als moordwapen gebruikt worden. Daarna een flinke tocht van zo'n 7 tot 8 uur gemaakt. Eerst over een berg heen, door het moeras en tussen de rotsen door - waarbij Koffie in een soort berg geit veranderde - naar het eerste meer. We waren tenslotte bij 'eight lakes'. Daar geluncht en weer verder. Het was prachtig!! Zulke mooie herfstkleuren en door de bossen gereden. Zelfs de naald bomen veranderen hier van kleur en zijn nu geel. Ondertussen naar het 2de, 3de en 4de meer. Waar ik na een tijdje, ondanks dat het zo mooi is, toch hoopte dat ik ze niet alle 8 af hoef, omdat mijn botten door mijn kont heen beginnen te steken, en mijn benen volledig beurs waren. Gelukkig mochten we toen een stuk lopen, maar dat was zo schuin naar beneden dat Koffie soms bijna in m'n nek vloog. Het laatste stuk was vlakker en door het bos heen; ook dit was prachtig.
De gids is heel lief, ondanks dat we elkaar eigenlijk totaal niet verstaan. Hij probeert vegetarisch voor me te koken. (Wat nogal een klus is in een land waar ze alleen vlees eten). Alleen is dit koken niet echt volgens de voor ons geldende hygiënische regels. Laten we het er op houden dat m'n darmen een spontane pavlov reactie krijgen zodra hij gaat koken. Geprobeerd of ik kon helpen/overnemen maar dat kon niet. Voorbeeld: de lepel waarmee gekookt wordt, wordt ook op de (niet zo schone) grond gelegd, wordt gebruikt om te proeven en vervolgens weer in de pan gedaan. En dat niet een keer, nee, de halve pan word hierbij leeg geslobberd! Vervolgens komt hij erachter dat we maar 1 lepel hebben (die dus), dus krijg ik die. Voor iemand met een kwijlfobie niet echt heel fijn dus.
Wat trouwens ook lief bedoeld is; midden in de nacht is hij ineens bang dat ik het koud heb en gooit dan wat dekens over je heen. Als je bijna slaapt schrik je je wild natuurlijk.
Op woensdag weer teruggereden naar de ger van Batu. Het viel me alles mee hoe het rijden ging! We kwamen langs een ger waar we lunch hadden. Het is hier heel gewoon om bij een ger naar binnen te gaan, desnoods jezelf te bedienen van melk thee en te gaan zitten. In deze ger troffen we een man aan die meer dood dan levend op de grond lag. Dus zelf bediening, tot z'n vrouw en 2 (klein?)kinderen kwamen. Zij waren heel vriendelijk en de man bleek nog te leven, sliep alleen z'n roes uit. Even later, na een nieuwe slok, bleek het gelukkig geen vervelende dronkaard.
's Middags nog even langs de rivier gelopen naar de waterval. 's Avonds met 2 andere toeristen en de gids gezeten. Wel fijn om even Engels te spreken!
De laatste dag met Koffie alweer...
Vanmorgen opgestaan met de geur van dode geit. Gister had ik 2 emmers dode geit gevonden in de ger, en had deze, toen Batu even weg was, stiekem dicht gedaan omdat ze nogal begonnen te ruiken. Vanmorgen had hij de emmers weer open gezet, levende geit heeft al geen heel appetijtelijke geur en als ie dood is wordt het er niet beter op. Gelukkig bleek de geit het ontbijt te zijn. (niet mijne, ik had gelukkig nog brood)
Nu reden we de andere kant op, via een vallei de bergen in. Dit was wel heel gaaf, want we namen 5 paarden los mee. Door kuddes yaks, andere paarden, geiten en schapen. Vooral leuk toen Batu even ergens melk ging drinken en ik de paarden verder mee nam de bergen in. Tja, ze luisterden niet zo goed als dat Batu er bij was, maar vond het al heel wat dat ik ze niet ben kwijtgeraakt en ze bij elkaar bleven, ondanks dat we door een andere groep paarden heen gingen!
Bij enkele gers stopten we. Soms kregen we melk thee, soms aragk (gefermenteerde paardenmelk met alcohol), en hoe later in de zomer hoe meer alcohol er in zit. (Je kan van 2 bekers al goed dronken worden). Nou is dit niet zo vies als je zou denken, maar om 10 uur 's morgens toch wat vroeg.
De paarden in de bergen weggebracht en weer terug gereden naar een ger. Hier was de lunch, deze was erg lekker gemaakt. De mannen gingen hierna 2 geiten vangen. Deze werden achter op een motor gebonden. Wij zijn weer terug naar huis gereden. Op de terug weg begon ik 4 dagen paardrijden toch wel te voelen en alles begon wat te protesteren. Gelukkig wist Koffie de weg en vertrouwde ik op hem als we door de rotsen liepen of stijl omhoog of naar beneden gingen. Hij zocht z'n weg wel.
Het bleek toch wel lastig te zijn als je elkaar soms echt niet begrijpt en met talen praat waarvan de ander slechts enkele woordjes begrijpt. Ondanks dat Batu het goed bedoelde en vriendelijk was, was het wel een heftige week, en het feit dat ik alleen was, het vele paardrijden, elkaar nauwelijks begrijpen maar wel continu op elkaars lip zitten (waardoor je soms toch onbegrip krijgt) en het eten wat niet echt smakelijk was en een buik die daardoor van de rel was, was ik ondanks dat het paardrijden geweldig was, blij dat ik de volgende dag naar 'huis' ging. Koffie was een lief paard, veel beter dan ik van te voren had verwacht van een Mongools paardje; hij luisterde best goed en deed geen stap verkeerd.
's Avonds de geiten die achter op de motor vervoerd werden terug gevonden vast gebonden aan de bus van Batu. Ik vermoed dat die de volgende emmers gaan vullen...
Die middag kwamen er vrienden van Batu. Zij spraken ook totaal geen Engels. En al snel kwam de wodka te voorschijn. Enkele van de vrouwen gingen iets (wat niet anders dan als 'geitensoep' beschreven kan worden) maken. Dit is een van de Mongolische culinaire 'hoogstandjes': resten geitenvlees werden van het bot gehaald (van die ene emmer die nog over was) en in kokend water gegooid. Hier werd spaghetti bij gedaan en dat was de maaltijd. Ze vonden het zelf erg lekker en aten het met smaak op. Omdat ik de hele week al slecht had gegeten en wel wat moest eten van mezelf (en eigenlijk al vond dat ik het erg had getroffen met het eerdere vegetarisch eten), heb ik het er op gewaagd om iets van de soep te eten. Voornamelijk de spaghetti gegeten, maar voor wie zich af vraagt hoe geit smaakt, nou ongeveer net zo als ie ruikt Ik heb het binnen gehouden, maar vraag niet hoe.
Al snel gingen Batu en zn vrienden op pad, ik was eigenlijk al lang blij dat de rust in de ger terug keerde. Hij kwam nog even langs in de avond om een knuffel te geven en sorry te zeggen dat ie weg was en te laten zien hoe ik de deur moest barricaderen. Daarna besloten dat ik geen zin had om 's nachts in de ger van een dronken Mongool te slapen en ben verkast naar de toeristen ger die toch leeg stond. Deur gebarricadeerd zoals ie had laten zien, briefje achter gelaten waar ik was en lekker gaan slapen.
Batu heeft 's nachts nog even gecheckt of ik er echt was en dat was prima.
De volgende dag bij het ontbijt hem wat paracetamol gegeven en hem geprobeerd wat te laten eten en drinken. Hij zei zelf gelukkig ook al dat wodka niet goed voor je is: nee je meent het!
Dezelfde vrienden als de avond er voor kwamen weer langs, zij zouden me terug brengen naar Bat-olzii. Eerst werd een van de geiten in de kofferbak geladen, daarna m'n backpack. Arme geit. Nou had ik niet de hele inhoud mee, maar toch hij was niet licht. Tja ik wist natuurlijk ook niet van tevoren dat het gebruikt zou worden om een geit te pletten. Wij in de auto en in een uurtje naar het dorp gereden. De vrienden waren heel vriendelijk lieten me zien waar een bus ticket te kopen enz. De bus deed er wederom zo'n 8 uur over naar Ulaan Batar en nu ben ik weer terug in het guesthouse. Wat kan je blij zijn met een warme douche!!
Nou dit was het paarden avontuur! Blij dat ik dit heb mogen doen het was heel bijzonder met Koffie en alle home stay's. Dit weekend nog in UB en maandag alweer naar Nepal... op naar het volgende avontuur!
Zolang ik hier ben is het motto overigens 'winter is coming' en blijven ze zeggen dat het elk moment kan gaan sneeuwen. Nou is het in de nacht inderdaad wel echt koud en wil je al je thermo kleding aan. Overdag valt het gelukkig mee, schijnt de zon en een shirt is voldoende. Vandaag in UB begon ik te voelen dat de kou er aan komt. Dus ja winter is coming!
Hoewel ik Mongolië qua land prachtig vind en de mensen vriendelijk, zal ik de geur van levende geit, dode geit, geitenmelk, paardenmelk, kamelenmelk, yakmelk en schapen melk of andere lactose soorten voorlopig niet gaan missen. Maar wie weet wat ze in Nepal hebben!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
