Zingende duinen

Maandag 9 september was het dan eindelijk zo ver! Tijd om naar Azië te gaan. Na een aantal afscheidsetentjes, trainingen en zelfs het plaatsen van een hele nieuwe badkamer, was nu alles klaar. Tas gepakt (een - al zeg ik het zelf - nog redelijk nette 15 kg. Het is wel eens minder geweest, maar toen ook niet voor de winter gepakt)
Op weg naar Schiphol dus. Daar kwam Hanneke gelukkig ook nog even afscheid nemen, samen met m'n ouders.
Inchecken, douane, vliegen, alles ging voorspoedig. Van München naar Beijing (adam-beijing-ulaan batar) zelfs een hele rij stoelen voor mezelf. Dan kan je je geluk niet op! Languit liggen en zelfs een beetje slapen zo af en toe. Wat een weelde!

Aangekomen in Ulaan Batar (UB) met een airport transfer naar het guesthouse gebracht. Victor, de eigenaar, was meteen aan het meedenken over m’n plannen (die ik voor als nog niet heb). Hij vertelde over een groep die de volgende dag zou vertrekken naar de gobi woestijn. Ik wilde daar toch al heen - ik weet van mezelf dat ik maar beter zo snel mogelijk de stad uit moet - dus de keus was snel gemaakt. Na een douche snel in bed gedoken.

De volgende dag tijdens het Mongoolse pannenkoeken ontbijt de rest van de groep ontmoet. Eerst Yusuke (Japan) en daarna Eva en Jonas (een stel uit Zwitserland). Later Sayku (gids) en Ogi (driver).
Eerste stop was de file. Daar had ik gisteravond ook al ingestaan. Wederom duurde het een flinke tijd om de stad uit te komen. Maar eenmaal uit de stad verandert het landschap ook snel naar steppe en ruimte. De eerste uren reden we over asfalt, maar daarna doken we de off road wegen op. Deze waren op zich altijd prima te doen, je viel af en toe bijna van je stoel af en het wiebelde flink, maar de wegen zelf waren wel aangegeven met wielsporen. Soms zelfs 6 naast elkaar! En niemand te zien.
Voor de lunch kookte Sayku achter in de van. We reden met een oude Russische van, die verdacht veel op een halve tank leek zoals hij af en toe tegen de rotsen op reed. De lunch hebben we gegeten met een picknick tussen de kamelen, paarden en koeienkuddes.
De eerste echte stop die dag was bij een hol onder de grond van 20 m diep. Sayku had hier een eng verhaal over, iets met een verdwaalde geit. Dit viel gelukkig allemaal mee. Hierna kwamen we langs een natuurlijke waterbron die goed zou zijn voor je ogen. Gezien ik nog steeds m’n bril draag denk ik dat de medische talenten van deze bron aan mij verloren zijn gegaan.
Hierna zijn we naar een ruïne van een boeddhistisch klooster gegaan, waar de communisten flink hadden huisgehouden. Gelukkig stond er nog wel wat overeind.
Doorgereden naar de familie waar we zouden slapen. Eerst in hun ger (yurt) uitgenodigd voor melk-thee of yoghurt. De melk-thee zag er niet heel lekker uit dus voor de yoghurt gegaan. Alles wordt hier van geitenmelk gemaakt, dus de yoghurt en de thee ook. De melk-thee is eigenlijk dus warme geitenmelk met thee kruiden. We hebben het later wel geprobeerd, als het zoet is, is het best lekker, maar ze hadden ook een zoute variant en dat was wat minder, zo gezegd.
Een ger is een rond nomadenhuis waar ze in de zomer en winter wonen (ze hebben een winter en zomer kamp) met in het midden een kacheltje en een touw met iets zwaars eraan zodat de ger niet weg vliegt. Een kleine rots of een ijzeren wiel, bijvoorbeeld. Er staan meerdere bedden in. Op het eerste gevoel kreeg je spontaan decubitus, zo hard als het bed was, maar dat bleek gelukkig mee te vallen. Als je eenmaal lag was het prima te doen. ’s Avonds hebben we nog wat kaart spelletjes gedaan.

Op donderdag zijn we naar een canyon gereden. Daar was een klein museumpje met opgezette dieren uit Mongolië. Sayku vertelde er enthousiast over, vooral de wolf, z’n lievelingsdier dier. (De nickname van de groep werd dan ook Sayku and his wolfpack.) In het museum waren ook een aantal dinosaurus-botten, die in Mongolië waren gevonden.
De canyon was prachtig: koud, maar mooi. De canyon staat in de winter vol met ijs. Daar hebben we een soort grote muis gezien en een ibix (een soort berggeit). Die waren wel erg grappig. Zoals gezegd was het hier ook erg koud en de eerste avond deden we zo'n beetje alles aan wat we mee hadden. Volgens Ogi en Sayku was het overigens 'warm', zij liepen in t shirts rond. Met thermo broek, shirt, dikke trui en muts op ging het wel. (En nee, ik was niet de enige, zo liepen we allemaal)

De nacht overleeft, het viel mee, maar toch flink koud. De volgende dag zijn we naar de zingende duinen gereden, een kamp waar we 2 nachten blijven. Tot nu toe had ik nog geen zand gezien in de woestijn (dat hoeft natuurlijk ook niet). Toch voelde dit wel meer als een woestijn, ondanks de kou. We keken uit op de duinen, en zijn hier ook opgeklommen. Omhoog was een klusje, naar beneden ging in 2 tellen Boven een mooi uitzicht en gekke foto's genomen. Op de terugweg hebben we de maan op zien komen.
Na het eten had Sayku allerlei raadsels, die we a la De Hobbit hebben opgelost.
In de ger hebben we kennis gemaakt met 'Pluisje' (of Plauschje). Pluisje is een soort muis, vermoeden we. Hij is bruin bont, ongeveer zo groot als een uit de kluiten gewassen hamster of een kleine cavia. En de schattigheidsfactor van een nest jonge kittens. Pluisje liep eerst gewoon rond tussen de tassen, dat vonden we nog wel oké. Tot hij ‘s avonds ineens op me zat toen in ik bed lag. Toen hebben we hem toch even streng moeten toespreken. Helaas trok Pluisje zich daar weinig van aan en heeft ons die nacht als een soort hindernis parcours gebruikt. Af en toe voelde je ineens kleine potjes over je rennen. Gelukkig kwamen we erachter dat de Mongolen dit soort muizen niet dood maken. De enige die namelijk bang voor hem was Sayku

Zaterdag ontbeten in 'het restaurant'; een ger bestemd als restaurant. Met uitzicht op het slachten van een schaap, het kon erger.
Na het ontbijt zijn we eerst gaan kameel rijden. Tja, het kameel rijden zelf was best leuk. Je stapt op een liggende kameel, maar als ie gaat staan, ben je heel blij met een bult voor je om vast te houden, zeg maar. De Mongoolse kamelen hebben 2 bulten in tegenstelling tot de een-bultige dromedarissen in de Sahara. De kamelen luisterden goed. Het enige wat een beetje sneu was dat ze een soort bot door hun neus hadden waarmee ze gestuurd werd. Een halster staat toch vriendelijker. Tot nu toe worden alle dieren die ik heb gezien goed behandeld, schrikken ze niet weg en zien er gezond uit. Ook de kamelen, dus oordelen kan ik niet. Je weet uiteindelijk nooit zo goed waar je goed aan doet.

Dit weekend bleek er een soort van zandfestival te zijn in de duinen. Met motor- en autoracen en wat muziek. Hier zijn we dus heen gegaan. Het was een tijdje wachten tot de motorrace begon, maar wel grappig om te zien. Het waaide flink waardoor er wat zand in de microfoon gekomen, dus de zang was wat minder duidelijk.
De duinen hier zijn nog hoger dan die van gisteren. ‘s Avonds de duinen opgeklommen, dat vergde nog wel wat inspanning, je ging 1 stap omhoog en 2 naar achter, zo ongeveer. Na een uur waren we boven en hadden we mooi uitzicht. Wel compleet gezandstraald door de wind en het zand. Wederom ging het naar beneden een stuk makkelijker.
In dit kamp was zelfs een douche! En nog warm ook. bloedheet zelfs! Met 3 stralen ongeveer, maar het was het waard om al het zand van je af te krijgen.

Zondag ontbeten met french toast (Sayku kan goed koken en maakt elke keer wat lekkers, zelfs het vega eten. Weet niet waar hij het vandaan haalt, maar er zit zelfs tofu door!)
Gereden naar de red cliffs, of dino land. Hier heeft Roy Chapman Anderson in 1920 allerlei dinosaurusfossielen gevonden en ook dinosauruseieren. Hiervoor wisten ze nog niet dat dinosaurussen eieren legde. Het zag er hier ook wel uit als of er elk moment een t-rex langs kon komen. De red cliffs waren zoals de naam zegt rode kliffen, waar je overheen kon lopen.

Op maandag voornamelijk auto gereden. We zouden naar de white cliffs gaan, maar dit is verschoven naar morgen. Hier in het ger kamp hadden ze lekkere melk-thee en kamelen kaas, die door Jonas nog als 'gouda kaas' werd bestempeld, maar daar trapte niemand in. In dit kamp waren wederom kamelen, paarden en geiten. Vooral leuk als je ‘s avonds naar de wc moet (vaak een gat in de grond met wat planken) en alle gele ogen je aanstaren.

Het was weer tijd om naar UB te gaan. Op de terugweg dus langs de white cliffs gegaan. Deze waren niet echt wit, maar alle kleuren. Overal kleine heuveltjes met verschillende kleuren erin. Hier wat adelaren gezien - die zagen we met regelmaat op verschillende plekken - en weer terug naar de bus. Een lange rit terug naar huis. Meestal was het auto rijden niet zo erg, je ziet veel, praat wat of doet een spelletje. Nu stonden we bij UB voor de verandering weer eens in de file. 3 kwartier voor 1 stoplicht en 2 uur in totaal.
In het guesthouse afscheid genomen van Ogi en Sayku. Waarschijnlijk zien we ze hier nog wel een keer.
Met Eva, Jonas en Yusuke gaan eten in een noedelrestaurant. En terug in het guesthouse lekker douchen!

Zo nou nog een poging dit er op te zetten. Hopelijk lukt het nu wel goed.
Via polar steps kun je de route volgen, ook een leuke app! Zal daar sowieso wat foto's neer zetten. Hier straks ook.