Bah aftellen!!

Deze week leek er wat minder te gebeuren dan vorige week! (dus dit keer geen 2 verslagen) ;)

Zondag afscheid genomen van Amber, dus maandag alleen naar Acheru. Altans dat dacht ik. :P Annemie wilde graag naar noah's ark. Een Nederlands project voor weeskinderen. Het ligt opweg naar Acheru, dus we zijn er samen heen gegaan. Jeetje wat is dat groot zeg! En wat een weelde en speelgoed hebben ze daar! Ze werden door de kerk gesponsord. Na Kampringisa liepen we daar toch een beetje vreemd rond. De NLse directeur had het erg druk, hij liet ons even wachten en daarna hebben we afgesproken dat we een nieuwe afspraak zouden maken.
We zijn doorgegaan naar Acheru. Daar waren we net op tijd voor de lunch. Helaas was het maandag dus zeer weinig te doen. Al vrij snel hadden we het gezien en zijn we naar huis gegaan.

Dinsdag eerst smorgens geprobeerd op internet, dit ging met heel veel moeite. Uiteindelijk s avonds na 2 dagen het vorige blog er op kunnen zetten! Daarna naar Acheru, helaas was er weer zeer weinig te doen. Als je alleen bent is dat toch al een stuk minder leuk. Ook heeft Paul, de fysiotherapeut weer vakantie, dus hij is er al niet. Nu neemt Johnson het over. Maar als er vandaag 2 patientjes zijn geweest is het veel!

Woensdag dacht ik, laat ik eens vroeg naar Acheru gaan, dan is er misschien meer te doen. Nu begonnen we met de wondverzorging. Dat gebeurt in een kamertje apart. De kinderen slapen vaak uit, dus zo rond een uur of 11/half 12 gaan ze daar eens heen. Ik denk dat we ongeveer 6/7 kindjes nu behandeld hebben. Dat was wel leuk om mee mee te helpen. (en ook leuk om te zien dat het met sommige kinderen al wat beter gaat) Voor sommige kinderen duurt het ook heel lang, de langste tot nu toe heeft er al een jaar gezeten! Gelukkig mocht ze vorige week naar huis.

Op de donderdag is de dag dat de mensen van Foodstep naar de kindergevangenis mogen. Wij (Danielle, Roelf, Annemie, Judith en ik) wilden weer mee. Dus heel vroeg in de auto (half 7 rijden!) en naar het cafetje waar we vorige keer ook hebben afgesproken. Daar Mariska ontmoet en door gegaan (met omweg, eerst de tandartsen opgehaald, die komen eens in de maand, via foodsteps en doen vaker outreach werk, dus naar afgelegen gebieden e.d ook onderleiding van een amerikaanse tandarts) En door naar de gevangenis. Dit keer was er geen feest, dus minder uitgebreid. Toen we aankwamen hoorden we meteen dat er nu 7 kinderen (de jongste 9! jaar!) in de isoleer cel zaten. Toen Mariska aan hun vroeg waarom ze daar zaten; tja madam we tried to escape! Dat mocht dus niet, vandaar dat ze nu voor straf zeker 2 weken met zijn 7ven in een super krappe kleine isoleer cel zitten, zonder wc (en nee ze mogen er ook niet uit)
De organisatie Foodsteps is gelovig, vandaar dus eerst een worship. Dit keer ging het weer met djembe's en dans. Daarna werd nog een keertje uitgelegd wie wij waren. En dat de kinderen die last hadden van hun gebid naar de tandarts konden. En wie last had van wonden/medische hulp nodig had kon naar Judith, Roelf of mij komen. Wij zaten bij de tandartsen in het zelfde kamertje. Er waren toch weer heel veel kinderen met wonden. 1 meisje (dat bleek later toch een jongetje te zijn) heeft een grote brandwond op zijn boven been. Vorige keer hebben we deze wond behandeld, toen zaten de blaren er op, deze waren nu weg, en het zag er beter uit. Dat wil zeggen nog steeds open en er kwam heel wat vocht uit. Ook heel wat voetwonden, wat niet zo gek is, want schoenen hebben ze niet.
Ik moet zeggen dat ik deze keer bijna heftiger vond dan de vorige keer. Nu ook het meisje wat 2 weken terug is binnen gekomen behandeld. We weten niet wat er met haar gebeurd is, maar het lijkt net alsof haar hele achterhoofd (3de graads) verbrand is geweest. Het is wel al wat genezen, er zit vel overheen, maar je ziet de schedel nog. Of er ooit nog haar overheen groeit weten we niet. Het ziet er heel naar uit in ieder geval. Wat vooral heel naar is, dat je zo weinig kunt doen. Ze kunnen maar 1 keer in de week heen met heel beperkte middelen. Zo ook dat meisje met de brandwond op haar achterhoofd, of je er ooit achter komt wat het is weet je niet. Wat ze nu denken is dat het door een witch dokter als ritueel gebeurd is. Gelukkig is het nu dicht. Maar toch je kunt het maar 1 keer in de week controleren. Zo ook met de brandwond op het bovenbeen van de jongen. Je zou veel meer willen doen. (het lieft een paar van die kleine kleintjes in je rugzak meenemen!) Het geeft een heel dubbel gevoel dat je daarna weer gewoon door gaat met je eigen 'luxe leventje' waar eigenlijk nix aan mankeerd.

Die avond als een soort traditie, evengoed weer naar Mediteraneo geweest! Nu wel voor de heerlijke kaaspizza gevallen (en genoten, ja toch met een dubbel gevoel, maar toch genoten) En een heerlijk toetje natuurlijk ;)

Vrijdag is Judith naar Murchison falls gegaan en zijn wij met zijn 4ren opnieuw naar de craftmarked geweest! Nu toch wel echt genoeg soevenirs gekocht hoor! s middag nog even naar garden city geweest omdat Annemie haar haar wilde laten verven. Roelf en Danielle zijn weer terug gegaan naar Mukono omdat ze terug naar het guesthouse moesten.

Omdat we toch nog wat van Kampala wilden zien, voor we weg gaan zijn Annemie en ik zaterdag de stad ingeweest om toch nog wat 'cultureels' te doen. Eerst naar een kathedraal, daar konden we niet echt naar binnen (vonden we zelf) want er was een bruiloft. Dan maar naar de moskee. Ben voor het eerst van mijn leven binnen een moskee geweest! En het was erg leuk om eens te zien! We moesten wel een hoofddoek en rok aan. (zie foto's facebook) en schoenen uit binnen. De man die ons rondleide was zelf moslim, al vraag ik me af hoeveel hij er echt van wist. (de 5 pilaren van de islam kon hij toch niet benoemen, al moet ik zeggen dat ik de 10 geboden ook niet ken, maar ik geef dan ook geen rondleidingen door de kerk) ;)
We konden zelfs in de minaret (die toren) die super hoog was! Wel een super mooi uitzicht over de stad.
Als afsluiter van waarschijnlijk de laatste keer Kampala toch nog even naar 'Brood' heerlijk NLs brood gegeten en weer op naar het rustige Mukono.

Vandaag werkelijk nog niets uitgevoerd!! haha Het afscheid van Oeganda en het reizen komt nu wel heel dicht bij. Over 2 weken ben ik alweer thuis. Wat is dat een ontzettend raar idee! Echt aftellen wil ik niet meer, de tijd gaat al zo super snel! Misschien gaan we deze week nog een paar dagen weg. In ieder geval gaan we morgen met Mariska praten over evt. financien naar Foodsteps/kampringisa. Waarschijnlijk nog 1 keer naar Acheru om afscheid te nemen. En wie weet wat nog meer!

Tot over 2 weken!!